Ο άνθρωπος που έτρωγε πολλά ή πώς να γίνετε ρεζίλι στο μέσο μαζικής μεταφοράς που σας πηγαίνει στη δουλειά ή στο σπίτι ή όπου αλλού έχετε βάλει στόχο. Πολύ πιο σπιρτόζικο και ξεκαρδιστικό από τη «Βιογραφία μιας σκύλας» και καμία σχέση με το μοναδικό «Βιβλίο της Κατερίνας», «Ο άνθρωπος που έτρωγε πολλά» είναι η δημόσια εξομολόγηση του αγαπημένου μας συγγραφέα για την προσωπική του ζωή και τα παθήματα που υφίσταται κατά καιρούς λόγω του πρώην πάχους του, της υποχονδρίας του, της λαχτάρας του για τα γλυκά, της επιυθμίας του να δει θερινό σινεμά, της ανάγκης του να ταξιδέψει εκτός πόλεως, όλα αυτά πριν και κατά τη διάρκεια της ζωής του με το αγαπημένο του Κουτάβι.Ο συγγραφέας, που ξεκίνησε ως παιδοβούβαλο σπάταλων γονιών (ό,τι κινείται αγοράζεται κι ό,τι μένει ακίνητο αγοράζουμε μπογιά να το βάψουμε), στρώθηκε στο διάβασμα, πέτυχε στην Ιατρική, την οποία εγκατέλειψε σχεδόν αμέσως και τώρα στην Αθήνα μας χαρίζει εναλλάξ ιστορίες γέλιου και κλάματος. Με ένα σκοτεινό ντουλαπάκι στην ψυχή του, όπου ακουμπούσε κατά καιρούς τα ψυχολογικά του προβλήματα, απότοκα της μελαγχολίας και της κατάθλιψης, κληρονομικό άχθος από τη μητέρα του, ο Αύγουστος Κορτώ μας θυμίζει με αυτά τα κείμενα (ένα σύνολο ξεκαρδιστικών, αστείων, εύπεπτων χρονογραφημάτων) ότι ο ήλιος λάμπει εκεί έξω, αρκεί να βγεις και να μη χώνεσαι πιο βαθιά στη φωλιά σου, όπου μυρίζουν ακαθαρσίες και χνότα χρόνων.
Όπως γράφει και ο ίδιος στον επίλογο: «..το γέλιο του αυτοσαρκασμού...ξορκίζει την αυτολύπηση, του σνομπισμού...παρηγορεί το συντετριμμένο υπερόπτη, τον σύντροφο στα δύσκολα και ακατόρθωτα». Και συνεχίζει: «Ωστόσο, ακόμα και το χάρισμα του γέλιου χρειάζεται μια κάποια τροφοδότηση, λίγο καύσιμο για να πάρει μπρος ο ψυχικός κινητήρας και να σε τραβήξει απ' την κινούμενη άμμο του κρεβατιού που γυρεύει να σε καταπιεί». Γι' αυτό προτείνει συγγραφείς όπως Σου Τάουνσεντ, Νικ Χόρνμπι, Ντέιβιντ Σεντάρις, Κέιτ Άτκινσον και πάνω από όλους αυτούς ο αξεπέραστος Νίκος Τσιφόρος (προσωπικά η Ελληνική Μυθολογία είναι από τα αγαπημένα μου έργα του).
Απολαύστε χωρίς τύψεις κι ενοχές λοιπόν το πιο ακομπλεξάριστο, ειλικρινές, διασκεδαστικό, ξέγνοιαστο, αυτοσαρκαστικό έργο ενός συγγραφέα που δεν έχει διστάσει να βγει στο φως, να μιλήσει για τη ζωή του και να την υπερασπιστεί από τον λιθοβολισμό των αμαθών.
Πάνος Τουρλής