Με την ποίηση δεν είμαι ιδιαίτερα εξοικειωμένη. Και, παρόλο που κι η ίδια σκαρώνω στίχους που και που, εξακολουθεί να με ξενίζει και να με κουράζει, σχεδόν να μ? εξαντλεί, η διαδικασία ανάγνωσης μιας ολόκληρης ποιητικής συλλογής ακόμα και των πλέον αγαπητών μου ποιητών/ποιητριών. Ακούγοντας, ωστόσο, κάποιο βράδυ το Γιώργο Χαντζή να διαβάζει αποσπάσματα του έργου του σε μια εκδήλωση -η ποίηση, πιστεύω, πάντοτε ακούγεται καλύτερα απ' ό,τι διαβάζεται, αρκεί ο απαγγέλλων να έχει ένα κάποιο χάρισμα- γοητεύτηκα απ' την τόλμη της γραφής του κι έτσι δε δίστασα να προμηθευτώ το βιβλίο του, αμέσως μόλις έμαθα ότι εκδόθηκε.
Το "Μπέλλα Μπουμ" είναι ένα μικρό και λιτό βιβλίο, που μέσα από δεκαεφτά ποιήματα πραγματεύεται την εμπειρία της πατρότητας. Και το κάνει αυτό με τρόπο απρόσμενα πρωτότυπο, μέσα από αναδρομές στο παρελθόν (του πατέρα) και προβολές στο μέλλον (της κόρης), μέσα από θραύσματα εικόνων και λέξεων, μέσα από στίχους αποσπασματικούς, που μπλέκουν λόγια, απλή, ακόμα και επιστημονική γλώσσα (αλλά και αργκό και αγγλικά και γαλλικά -με ελληνικά γράμματα!-, στίχους τραγουδιών, ακόμα και... μωρουδιακά). Ο ποιητής στέκεται άναυδος μπροστά στο θαύμα της γέννησης της κόρης του, ενδεής, αδαής και υποχρεωμένος τρόπον τινά ν' αναθεωρήσει όλη την ως τότε ζωή του, που τη "φανταζόταν ως επιτυχία μέσω μπίζνες πλανς ή κριέτιβ ράϊτινγκ πρόγκραμς", να εξορκίσει τη λαγνεία και τη βία του και να γίνει τι; Ο πατέρας της "Μπέλλα", ένας άντρας για τον οποίο "ίσως το αύριο έχει ήδη χαρτογραφηθεί".
Kι ενώ ο στίχος του Χαντζή είναι ελεύθερος μέχρι εκεί που δε παίρνει κι η γλώσσα του ώρες-ώρες στρυφνή και δύσκολη, η συγκίνηση/τρυφερότητα του θέματος αδυνατεί να κρυφτεί πίσω απ' το εγκεφαλικό περιτύλιγμα και η συνολική εικόνα του βιβλίου είναι γοητευτική. Το "Μπέλλα Μπουμ" κυκλοφορεί από την Publibook και τυπώνεται μόνο βάσει παραγγελιών (print on demand), ενώ περιέχει QR codes, που παραπέμπουν σε πρόσθετο υλικό στο διαδίκτυο.
Mαρία Τσουκανά