Ένα απλώς τέλειο βιβλίο. Μεγάλο και ίσως κουραστικό αλλά...το φχαριστήθηκα. Μια τοιχογραφία της σύγχρονης Ρώμης, μια ξενάγηση στα κτήρια και στους ανθρώπους. Οικογένειες, αδέφλια, γείτονες, άνθρωποι που σίγουρα έχεις συναντήσει κάποια μέρα στο διπλανό διαμέρισμα, στο λεωφορείο, στο τρένο. Η συγγραφέας κεντάει. Από ποιον να πρωτοξεκινήσω, για ποιον να μιλήσω;Για τον αποτυχημένο αστυνομικό που δέρνει τη γυναίκα του και όταν εκείνη το σκάει με δικαστική απόφαση μακριά του της κλέβει τα παιδιά;Για την έφηβη κόρη του που κάνει πίρσινγκ στον αφαλό ενώ αναζητά τον εφηβικό της έρωτα; Για τον μικρό της αδελφό που τον κοροϊδεύουν στο σχολείο και διάβασα μια ανατριχιαστική περιγραφή τιμωρίας του από τους νταήδες του σχολείου; Για τον υποψήφιο υπουργό που δεν παίρνει χαμπάρι ότι η δεύτερη γυναίκα του τα έχει φτιάξει με τον γιο του;Για τα αισθήματα του επαναστάτη εφήβου φοιτητή που πετά γκαζάκια στις πολυεθνικές ενώ τον έχει σημαδέψει ο έρωτας της μητριάς του;Σκηνές απίστευτης απεικόνισης. Η απόπειρα δολοφονίας της συζύγου από τον αστυνομικό, οι οικογενειακές έριδες (που μου αναθύμησαν οικεία κακά), η απόλυση της μητέρας αποδίδονται με πολύ καλό τρόπο. Και μου άρεσε τρομερά το στήσιμο του βιβλίου που μου θύμισε τη σειρά 24. Κι ενώ ξέρεις από την αρχή ποιος θα σκοτώσει, όταν φτάνεις στο ανατριχιαστικό τέλος βάζεις τα κλάματα μπροστά στην ανημπόρια του αθώου και στην παράνοια του ενόχου. Από τα καλύτερα μυθιστορήματα που έχω διαβάσει.
Πάνος Τουρλής