Ο Ντέμης είναι ένα έξυπνο και ζωηρό παιδί, με μια γεμάτη καθημερινότητα: σχολείο, άθληση, ξένες γλώσσες… Τι συμβαίνει όμως και δεν ξυπνάει με τίποτα το πρωί; Γιατί δεν μπορεί να είναι συνεπής; Θα καταφέρει η μαμά του να εντοπίσει το πρόβλημα και να το λύσει; Τι σημαίνει η φράση «Μάγια χουζούρια»; Γιατί καλεί ο διευθυντής τη μαμά του παιδιού στο σχολείο; Τελικά γιατί κάποια παιδιά δεν κοιμούνται το βράδυ και κάποια άλλα δεν ξυπνάνε με τίποτα το πρωί;
Το παραμύθι αυτό ήταν μια πραγματική έκπληξη για μένα. Έχει πολυεπίπεδη πλοκή, ανατροπές, σωστή ψυχογράφηση, ωραίους διαλόγους και μια κλιμάκωση της ιστορίας που επιλύεται με ευφάνταστο τρόπο. Είναι πυκνογραμμένο αλλά καθόλου κουραστικό, έχει πολλές σκηνές καθώς και μια ατμόσφαιρα αγωνίας μέχρι να εντοπίσουμε το πρόβλημα και να βρούμε τον καλύτερο τρόπο αντιμετώπισης. Η κεντρική ιδέα εμφανίζεται σταδιακά, μετά από μια ενδιαφέρουσα συζήτηση μεταξύ γονέων, και καταγράφεται με ρεαλισμό και ενάργεια. Λέξεις-κλειδιά περνάνε από τα μάτια του αναγνώστη, φωτίζοντας σποραδικά το πρόβλημα, μόνο που πρέπει να έρθει η τελική αποκάλυψη για να δέσουν σωστά τα κομμάτια του παζλ. Μου άρεσε πολύ η προσέγγιση του συγγραφέα σ’ ένα θέμα που πολλά παιδιά της σημερινής εποχής αντιμετωπίζουν, καθώς και ο ευαίσθητος και συγκινητικός τρόπος που το χειρίστηκε. Μάλιστα, δε διστάζει να παραθέσει και εγκυκλοπαιδικές πληροφορίες για τον ύπνο, που με οδήγησαν σε περαιτέρω εγκυκλοπαιδική αναζήτηση ενώ η κουβέντα του Ντέμη με τη γιαγιά του ήταν υπόδειγμα ψυχογράφησης. Ο συγγραφέας επίσης τόνισε εξίσου έξυπνα τη σημασία της ατομικής επιλογής, των προσωπικών επιθυμιών και ελευθεριών και το βάρος της ευθύνης, που σε κάποια παιδιά είναι δυσανάλογα μεγάλο. Γέλιο και προβληματισμοί, σασπένς και ανατροπές με συντρόφεψαν ως το τέλος.
Η εικονογράφηση του Πέτρου Μπουλούμπαση έχει έναν ενδιαφέροντα κυβισμό, αναμιγνύει σωστά την αχαλίνωτη φαντασία του κειμένου με τη ρεαλιστική απεικόνιση, απλώνει ζωηρά χρώματα σχεδόν παντού, παραθέτει άφθονες λεπτομέρειες και παίζει με την προοπτική και τις οπτικές γωνίες. Η αφαιρετικότητα σε αρκετά σημεία είναι καλοδεχούμενη, μιας και τα μεγαλύτερα παιδιά χρειάζονται τις εικόνες για να κρατηθούν στο βιβλίο ενώ ταυτόχρονα η φαντασία τους πρέπει να υποβοηθείται κι όχι να καθοδηγείται.
«Μάγια χουζούρια» ψελλίζει ο Ντέμης στον ύπνο του κάθε βράδυ και πρέπει οι γονείς του να ανακαλύψουν τι σημαίνει αυτή η φράση και τι πραγματικά απασχολεί το παιδί τους τόσο έντονα ώστε να μην μπορεί να σηκωθεί το πρωί από το κρεβάτι. Θα τα καταφέρουν; Πόσο πολύ φορτώνουμε τα βλαστάρια μας με προσωπικές μας επιθυμίες κωφεύοντας στις δικές τους; Απολαυστικό και γρήγορο, το παραμύθι αυτό είναι ο ιδανικός σύντροφος για μια τέτοια περίπτωση.