Λιλά μαλλιά και σύννεφα ψηλά

της Μαρίας Δουρίδα-Μηταράκη

Η Νινού και το Αγόρι με τα Λιλά Μαλλιά είναι αχώριστοι με τον ιπποπόταμο Μοκύλη και ζουν μαζί την κάθε μέρα, την κάθε στιγμή. Ώσπου ξαφνικά έρχονται οι αγριόγατες από το βουνό κι ο τρομαγμένος Μοκύλης πηδάει σ’ ένα μακρινό σύννεφο. Τι συμβαίνει όμως και δεν τον ακούνε οι φίλοι του; Γιατί το Αγόρι και η Νινού κάνουν τα πάντα για να τον φέρουν πίσω αλλά δεν τον βλέπουν; Τι σημαίνει για κάποιον η απώλεια και πώς μπορεί κανείς να τη διαχειριστεί καλύτερα;

Η Νινού ζει στο βουνό και το Αγόρι με τα Λιλά Μαλλιά την αγαπάει πολύ. «Είχε ψυχή από μάλαμα και μάτια θλιμμένα». Στην παρέα τους ήρθε ο ιπποπόταμος Μοκύλης από τη Χώρα των Χρωμάτων «γιατί ήταν η ώρα να μάθουν να χρωματίζουν τη ζωή τους όπως εκείνοι θα διάλεγαν», με άλλα λόγια να ενηλικιωθούν. Η Μαρία Δουρίδα-Μηταράκη για άλλη μια φορά με γέμισε υπέροχα συναισθήματα, τρυφερότητα και γλυκάδα. Στο νέο της παραμύθι αγγίζει ένα δύσκολο θέμα, την απώλεια και το ντύνει με τα πιο υπέροχα χρώματα και με τις ουσιωδέστερες λέξεις. Ποτέ δεν περίμενα πως η ξαφνική αναχώρηση κάποιου από τη ζωή μας μπορεί να αποτυπωθεί κατ’ αυτόν τον τρόπο ούτε πίστευα πως η θλίψη και ο πόνος θα μπορούσαν να απαλυνθούν αν γνωρίσει κάποιος τον τρόπο σκέψης της συγγραφέως. Ο Μοκύλης χάνεται από τα μάτια των φίλων του, είναι όμως πάντα εκεί ψηλά και νοιάζεται γι’ αυτούς. Η Νινού και το Αγόρι με τα Λιλά Μαλλιά από τη μια στιγμή στην άλλη μένουν μόνοι και ψάχνουν τον ιπποπόταμο. Μιας που δεν υπάρχει ανταπόκριση και εφόσον ο χρόνος κυλάει, η θλίψη και η απώλεια δίνουν σταδιακά τη θέση τους στο τραγούδι και μέσα από αυτό στην ανακούφιση και στις γλυκόπικρες θύμησες. Κάθε απώλεια είναι δυσβάσταχτη και μας αφήνει μισούς, υπάρχουν όμως τρόπο να το αντιμετωπίσουμε κι αυτό το οφείλουμε πρωτίστως στον εαυτό μας αλλά και στους γύρω μας. Το ότι τραγουδάμε, χαμογελάμε ή χορεύουμε δε σημαίνει πως ξεχνάμε, απλώς ατσαλωνόμαστε για να αντιμετωπίσουμε καλύτερα το πρόβλημα. Άλλωστε, γι’ αυτό υπάρχει και το ουράνιο τόξο στο τέλος της ιστορίας, αφού το πρόσωπο που χάσαμε μας αγαπά, μας σκέφτεται και θέλει να προχωρήσουμε στη ζωή μας. Η συγγραφέας, χωρίς να καταφεύγει σε «βαριές» ή απευκταίες λέξεις, δείχνει ιδεωδώς πώς οφείλουν να αντιμετωπίσουν αυτό το δυσάρεστο γεγονός τα μικρά παιδιά (που μακάρι κανένα παιδί στον κόσμο να μη βιώσει ποτέ του τέτοιες καταστάσεις). Οι αλληγορίες, τα νοήματα και οι μεταφορές που χρησιμοποιούνται είναι υποδειγματικά.

Η εικονογράφηση της Μαιρηλίας Φωτιάδου είναι καταπληκτική. Κινείται στους τόνους του ελαφρώς πένθιμου λιλά χωρίς πουθενά να ρίχνει πιο σκούρα χρώματα, αντίθετα, γεμίζει με άφθονες λεπτομέρειες κάθε σκηνή της ζωής των τριών αχώριστων φίλων και τους φωτίζει με παλ επιλογές, από το πράσινο ως το άσπρο κι από το γκρι ως το γαλάζιο. Οι εικόνες δεν είναι μόνο ολοσέλιδες αλλά συντροφεύουν και μικρά περιστατικά των τριών πρωταγωνιστών, που αποτυπώνονται μέχρι και τρία από αυτά στην ίδια σελίδα. Οι συμβολισμοί ταιριάζουν απόλυτα με τις αλληγορίες του κειμένου και κινούνται σε δικό τους νομοτελειακό σύμπαν, δημιουργώντας μια απίθανη ατμόσφαιρα κι έναν μικρόκοσμο που ανήκει αποκλειστικά στη Νανού και την παρέα της, που περιμένουν πώς και πώς τα αδηφάγα παιδικά μάτια να σεργιανίσουν στις συναρπαστικές λεπτομέρειες. Προσέξτε πώς επηρεάζει τα ζώα η κιθάρα του Αγοριού με τα Λιλά Μαλλιά, μελετήστε με τις ώρες τις χορταστικές λεπτομέρειες που ξεπηδάνε αναπάντεχα στην κουζίνα των παιδιών, στο πικ νικ, στο ύπαιθρο, δείτε πώς αλλάζει η χρωματική κλίμακα στις τελευταίες σελίδες και αγκαλιάστε με βουρκωμένα μάτια την τελευταία εικόνα.

Το «Λιλά μαλλιά και σύννεφα ψηλά» είναι ένα συγκινητικό παραμύθι για την απώλεια και τη μοναξιά που αυτή επιφέρει. Καταφέρνει με υποδειγματικό τρόπο να προσεγγίσει ένα θέμα-ταμπού, που αφήνει άσχημα κατάλοιπα στις ευαίσθητες παιδικές ψυχές, και να το χαρίσει στα παιδιά από 4 ετών και πάνω με τέτοιο τρόπο που θα τα κάνει σίγουρα να νιώσουν καλύτερα.

Πάνος Τουρλής