Μια γυναίκα αγωνίζεται στη σημερινή εποχή να βρει επιτέλους την έμπνευση που θα τη βοηθήσει να τελειώσει εκείνο το μυθιστόρημα που την ταλαιπωρεί δυο χρόνια τώρα και να βελτιώσει τα διηγήματά της που δημοσιεύει σε ένα λογοτεχνικό περιοδικό. Και ξαφνικά μια μέρα αρχίζει να λαμβάνει επιστολές άγνωστου αποστολέα, στις οποίες ξεδιπλώνεται μια ιστορία και ο ανώνυμος γράφων την παρακινεί να τις μετουσιώσει σε λογοτεχνικό κείμενο. Η τριαντάχρονη Ιωάννα Μαργέτη λοιπόν είναι μια γυναίκα με λογοτεχνικές ανησυχίες, καθώς και προβληματισμούς που αντιμετωπίζουμε όλοι στην καθημερινότητά μας: μια μάνα που ανακατεύεται σε όλα είτε στη ζωή της Ιωάννας είτε στη ζωή του αδερφού της, μια σχέση με τον Ίωνα που δεν τραβάει και τον ξαπόστειλε, μια κολλητή φίλη με τις δικές της καλλιτεχνικές ανησυχίες και ερωτικά μπλεξίματα, μια ετοιμοθάνατη γιαγιά στη Μυτιλήνη. Η ιστορία ξετυλίγεται σιγά σιγά, οι χαρακτήρες συστήνονται σταδιακά και παίρνουν ένας ένας τη θέση τους στο μυθιστόρημα, το οποίο είναι γραμμένο με διορατικότητα, ευαισθησία, συγκίνηση και ειλικρίνεια, αφοπλιστική θα έλεγα σε κάποια σημεία. Η Ιωάννα ξεκινάει από το σημείο μηδέν και αγωνίζεται να φτάσει σε ένα ικανοποιητικό ζενίθ, γνωρίζοντας από την αρχή τον εαυτό της, την οικογένειά της και ένα μυστικό που θα αλλάξει τη ζωή της.
Ένα καλογραμμένο μυθιστόρημα, μια διαφορετική πρόταση, που έχει να αφηγηθεί κάτι ξεχωριστό με μια γραφή απόλυτα προσωπική και πρωτοποριακή. Η κυρία Καραμπίνη ξέρει να αποδομεί την ψυχή και να την παρουσιάζει με εύληπτο τρόπο στον αναγνώστη ενώ έχει αγαπήσει την ιστορία της και την παραθέτει με απλή και ταυτόχρονα πολυεπίπεδη εξέλιξη. Μου άρεσε πολύ η ταυτότητα του άγνωστου αποστολέα των γραμμάτων και ο τρόπος που συνδέθηκε η ιστορία του με την πραγματικότητα. Η Ιωάννα είναι μια υπέροχη γυναίκα, πρόθυμη να πολεμήσει τις ανασφάλειές της, τα ελαττώματά της και κυρίως τη μητέρα της!
Η γραφή της συγγραφέως, που αγάπησα και λάτρεψα ήδη από το «Αυτό που δεν είμαι εγώ», είναι μεστή από νοήματα, σχηματίζει δυνατές εικόνες, περιγράφει με ρεαλιστικότητα, σε κάποια ελάχιστα σημεία όμως ξεφεύγει λόγω ενθουσιασμού και δημιουργεί γλωσσικές ποιήσεις που είναι ωραίες ως σύνολο αλλά δεν ταιριάζουν με τη χρήση της ελληνικής γλώσσας («ξερόγλειψα το σερμπέτι» για παράδειγμα, όπου το ρήμα απαντάται μόνο σε μέση φωνή και όχι ενεργητική). Επίσης, ενώ οι επιστολές είναι ανορθόγραφες κατά τα λεγόμενα της πρωταγωνίστριας, το κείμενο δεν έχει κανένα λάθος! Σε αυτήν την περίπτωση καλύτερο θα ήταν να υπάρξει κάποια σημείωση που να διευκρινίζει π. χ. ότι λόγω της έκτασης του κειμένου δεν ήταν δυνατό να παρατεθεί όλο ανορθόγραφο κλπ.
Θα κλείσω με ένα αγαπημένο απόσπασμα, διαχρονικό και τόσο αληθινό: «Στο σπίτι της μαμάς το τραπέζι είναι στρωμένο... Είναι ο τρόπος της να μαζεύει κοντά τα λιμασμένα κουταβάκια της όταν εκείνα απομακρύνονται για να τραφούν στους τόπους της ανοστιάς των μικροκυμάτων και των προμαγειρεμένων τροφών» (σελ. 165).
Ένα τρυφερό μυθιστόρημα για τη σημερινή κατάσταση της οικογένειας και για τα λάθη του παρελθόντος που ακόμη κυνηγάνε το παρόν!
Πάνος Τουρλής