Όταν έχεις πολλές ιστορίες στο μυαλό σου να αφηγηθείς, πρέπει να έχεις κι ένα ταλέντο για να κρατήσεις το ενδιαφέρον του αναγνώστη σου. Για το λόγο αυτόν, επικροτώ τη Ζανέτα Κουτσάκη και την εμπιστεύομαι απόλυτα! Έχοντας στο μυαλό της και κυρίως στην καρδιά της της αφηγήσεις του παππού της καταφέρνει να τις βάλει σε μια τάξη και σε μια σειρά και να μας παραδώσει ένα λογοτεχνικό διαμαντάκι, γεμάτο εικόνες, συναισθήματα, μυρωδιές, περιπέτειες!Ο παππούς της συγγραφέως, Σπύρος Αρβανιτάκης, γεννήθηκε το 1928 στη Χίο από πρόσφυγες γονείς και η ταλαντούχα κόρη του μας αφηγείται με τον δικό της, λυρικό τρόπο, τις περιπέτειές του ως την Κρήτη, όπου γνώρισε τη μέλλουσα γυναίκα του και ως σήμερα, που οι αναμνήσεις είναι ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπίσει την περιπέτεια υγείας που τον τυραννά. Δεν είναι μια απλή μυθιστορηματική βιογραφία ή ένα αφήγημα αλλά μια διεισδυτική ματιά στις δύσκολες στιγμές της σύγχρονης ελληνικής Ιστορίας (Δεκεμβριανά, Εμφύλιος, Δικτατορία 1967) από έναν άντρα που έζησε τα πάντα από τη θέση του χωροφύλακα.
Η συγγραφέας κατάφερε να μπει για τα καλά στην αντρική ψυχοσύνθεση και να τοποθετήσει σωστά τα αίτια και τα αιτιατά των όσων πέρασε ο παππούς της, να τον βάλει στο πιο ψηλό ράφι της ζωής της αλλά να μην επηρεαστεί από αυτό. Τον δείχνει άνθρωπο με αδυναμίες, επιθυμίες, εγωισμό και ισχυρή αγαπη για την πατρίδα του. Δεν τον εξωραΐζει, τον πλάθει όπως ήταν, άνθρωπος με ελαττώματα και προτερήματα. Πολύ καλή η γραφή, πολύ ωραίες εικόνες, πολύ έντονα συναισθήματα. Στο τέλος του βιβλίου υπάρχουν οικογενειακές φωτογραφίες από την προσωπική συλλογή της γράφουσας κι ένας συγκινητικός επίλογος καρδιάς! Κι όλα αυτά δυστυχώς παραδομένα στην ελλιπή φιλολογική επιμέλεια και στην κακή επιλογή γραμματοσειράς των εκδόσεων Bookstars. Το περιεχόμενο πάντως μετράει και αξίζει πραγματικά να το διαβάσουν όλοι!
Πάνος Τουρλής