Στην 11η περιπέτειά της, η Γυναικεία Λέσχη Φόνων σηκώνει τα μανίκια και βοηθάνε όλες μαζί τη Λίνζι Μπόξερ να λύσει την υπόθεση με τα κομμένα κεφάλια που βρέθηκαν στον κήπο μιας αριστοκρατικής έπαυλης που ανήκει σ’ έναν διάσημο ηθοποιό του κινηματογράφου. Η δεύτερη υπόθεση που απαιτεί εξιχνίαση σε αυτό το βιβλίο είναι οι εκτελέσεις εμπόρων ναρκωτικών, οι οποίοι όπως όλα δείχνουν δολοφονούνται από αστυνομικό. Θα καταφέρει η Λίνζι Μπόξερ να εξιχνιάσει και αυτές τις υπόθέσεις;Σε γενικές γραμμές, η σειρά της Γυναικείας Λέσχης Φόνων έχει πολλά σκαμπανεβάσματα. Εκεί που θα σου αρέσει κάποιο βιβλίο ίσως ακολουθήσουν δυο-τρία που να σε απογοητεύσουν μέχρι να έρθει εκείνο που θα σου δώσει τη μεγαλύτερη ένταση ή έκπληξη ως τότε και ξανακολλάς στα βιβλία. Έτσι κι εδώ: χωρίς να είναι συναρπαστικό ή να βαθαίνει σε χαρακτήρες, μου άρεσε πολυ η υπόθεση με τα κομμένα κεφάλια. Ποιος ξέθαψε τα κεφάλια και γιατί και κυρίως ποιος σκότωσε αυτές τις γυναίκες ήταν κάτι σχετικά πολύπλοκο και αρκετά διαφορετικό απ’ ό,τι διάβασα ως τώρα. Ο τρόπος που κλιμακώθηκε η ιστορία μέχρι να φτάσουμε στο φινάλε ήταν εξίσου συναρπαστικός, αν και παρείχε επίσης τροφή για σκέψη ως προς την αληθοφάνεια. Πάντως ήταν αρκετά ενδιαφέρον.
Οι εκτελέσεις των εμπόρων ναρκωτικών ακολούθησαν τη γνωστή συνταγή της αφήγησης των δύο συγγραφέων: περιγράφεται ο ένοχος, αν και δε γνωρίζουμε το όνομά του ή τις συνήθειές του ακόμη, ακολουθεί μια σειρά φόνων ως το σημείο εκείνο που η Λίνζι Μπόξερ θα πιάσει την άκρη του νήματος και θα αρχίσει να την ξετυλίγει. Ίσως ήταν αρκετά απότομος και ξαφνικός ο τρόπος που ήρθε το όνομα του ενόχου στο φως. Παρ’ όλ’ αυτά ο Εκδικητής είναι μια καλή αστυνομική πτυχή του βιβλίου.
Και μέσα σ’ όλ’ αυτά, η Λίνζι προσπαθεί να καταλάβει τι συμβαίνει στο σώμα της, μιας και είναι έγκυος, και αγωνίζεται να εξισορροπήσει αρμονικά το καθήκον της στη δουλειά με τις ανάγκες ενός εμβρύου. Από την άλλη, μια παρεξήγηση με τον άντρα της την κάνει να φερθεί εντελώς χαζά και αδικαιολόγητα απέναντί του, κάτι που με εκνεύρισε αφάνταστα ως προς τον χειρισμό του θέματος από τους συγγραφείς. Οι υπόλοιπες φίλες δεν κάνουν κάτι εξαιρετικό, απλώς ζουν τον έρωτά τους με τους ανθρώπους που συναναστρέφονταν ήδη από το προηγούμενο βιβλίο. Επίσης, θα τονίσω για άλλη μια φορά τις αρετές της μεσογειακής διατροφής, μιας και εδώ όπως και σε άλλες περιπέτειες των κοριτσιών βαρέθηκα να διαβάζω για αρακάδες, ρύζια, κάρι με κοτόπουλο και παγωτά. Φάτε κάτι πιο υγιεινό! Ουφ! Ο τίτλος του βιβλίου αναφέρεται στην «τελευταία στιγμή» που μπορεί να γίνει κάτι (at the eleventh hour).
Τέλος ξεκαρδίστηκα με την παρομοίωση στη σελίδα 194: «Ο κήπος ήταν όλο λάκκους και βουναλάκια χώμα. Ήταν σα να τον είχαν επισκεφτεί ντοπαρισμένες μαρμότες σε κατάσταση αμόκ».
Πάνος Τουρλής