«Η σιωπή των δέντρων» (στα αγγλικά ο πρωτότυπος τίτλος είναι «The treatment», δηλαδή «Η θεραπεία») κυκλοφόρησε το 2001 αλλά μεταφράστηκε στη γλώσσα μας μόλις φέτος. Και πραγματικά είναι τόσο καλογραμμένο, γεμάτο αγωνία και ανατροπές, οπότε ταιριάζει άνετα με τις κλειστοφοβικές ατμόσφαιρες της σημερινής ευρωπαϊκής κυρίως αστυνομικής λογοτεχνίας. Είναι ένα κείμενο ανατριχιαστικό, εμετικό, ωμό, σοκαριστικό, που πολλές φορές με ανάγκαζε να κλείνω το βιβλίο ή να πετάγομαι από τη θέση μου, δείχνοντάς μου ξεκάθαρα πόσο σάπια και διεφθαρμένη είναι η ανθρώπινη φύση ως προς τα ένστικτα στο σεξ. Συστήνω ιδιαίτερη προσοχή στον αναγνώστη που θα το διαβάσει, γιατί η υπόθεση αφορά την παιδική κακοποίηση και πορνογραφία, επομένως απευθύνεται μόνο σε όσους έχουν γερά νεύρα.Το Πάρκο Μπρόκγουελ είναι ένα τεράστιο πάρκο 50 εκταρίων στο Λονδίνο, ένα πυκνό και αδιαπέραστο δάσος που κρύβει τα δικά του μυστικά. Ο επιθεωρητής Τζακ Κάφερι, της Περιφερειακής Ομάδας Ερευνών του Νότιου Λονδίνου, έναν χρόνο μετά την περιπέτεια που έζησε στο προηγούμενο βιβλίο «Φονικό κελάηδισμα» επιστρέφει στη δράση. Τώρα οι γονείς ενός παιδιού βρέθηκαν δεμένοι και αφυδατωμένοι στο σπίτι τους ενώ το παιδί τους έχει εξαφανιστεί. Σταδιακά οι γονείς συνέρχονται αλλά το παιδί δεν μπορούν να το βρουν πουθενά. Ποιος το πήρε και γιατί; Ένα ένα τα κομμάτια σχηματίζουν το πιο νοσηρό παζλ που μπορεί να φανταστεί κάποιος. Και το χειρότερο είναι ότι ο Κάφερι ακόμη ψάχνει τον αδελφό του που έχει εξαφανιστεί πολλά χρόνια πριν ενώ όλες οι ενδείξεις δείχνουν ότι κι αυτός είχε υπάρξει θύμα βιασμού.
Η πλοκή με άφησε χωρίς ανάσα. Ένοχοι παντού, συνεχείς ανατροπές, αριστοτεχνικοί φωτισμοί της ιστορίας που με αποπροσανατόλισαν, για να μην αναφερθώ ξανά στο κυρίως θέμα του βιβλίου. Ο Κάφερι εξελίσσεται, επιτέλους παραδέχεται ότι ο ίδιος σκότωσε τον ένοχο του πρώτου βιβλίου και αυτό επιφέρει τύψεις που δεν μπορεί να τις χειριστεί σωστά. Δίπλα του στέκεται η σύντροφός του, Ρεμπέκα, η οποία ήταν ένα από τα θύματα του κακού στο «Φονικό κελάηδισμα» και η συγγραφέας ξεδιπλώνει υποδειγματικά τα κύματα που περνάνε για να μείνουν μαζί και να συνειδητοποιήσουν τι έζησαν και πώς πρέπει να το αντιμετωπίσουν. Τα ναρκωτικά, η αδιαφορία, το επιφανειακό σεξ δεν είναι οι κατάλληλες λύσεις, επομένως πώς θα κρατηθούν μαζί;
Εκνευρίστηκα με την επιμονή της κυρίας Hayder να γράφει για τον ρακοσυλλέκτη που βρήκε μια φωτογραφική μηχανή και προσπαθούσε να εμφανίσει το φιλμ, περνώντας από όλα τα στάδια. Κι όλο έλεγε ότι αυτό το φιλμ είναι σημαντικό, κι όλο τόνιζε ότι αν ήταν αλλιώς τα πράγματα η υπόθεση θα είχε λυθεί νωρίτερα κλπ. Αυτό το κομμάτι ήταν τόσο ξεκάρφωτο με το συνολικό ύφος και την εξέλιξη της ιστορίας που κάτι δε μου κόλλαγε....και βγήκα αληθινός! Ανακαλύψτε μόνοι σας το γιατί!
Ανατρίχιασα με τις δύσκολες στιγμές της οικογένειας που υπήρξε η επόμενη επιλογή του δράστη, πόσο ζόρικα ήταν τα πράγματα, πόσο χαμηλά έπεσαν στην κλίμακα της αξιοπρέπειας για να ζήσουν και πόσα εφιαλτικά στιγμιότυπα θα τους στοιχειώνουν για πάντα. Ειδικά από τη στιγμή που όλες οι υποψίες για την ταυτότητα του δράστη έγιναν βεβαιότητες και αποκαλύφθηκε όλη η μεθοδολογία του, η συγγραφέας δε δίστασε να το αναπαραστήσει μπροστά στα μάτια του αναγνώστη!
Κι εκεί που διάβαζα μια αστυνομική ιστορία με τις εκπλήξεις της, το σασπένς της, το κυνηγητό της, τα όλα της, ξαφνικά, μια ασήμαντη λεπτομέρεια έδωσε την αληθινή οπτική των πραγμάτων και με άφησε άφωνο. Η αποκάλυψη της πραγματικότητας και του αληθινού τρόπου υλοποίησης των εφιαλτικών σκηνών ήταν κάτι που δεν μπορούσα να το χωνέψω για καιρό.
Επιστρέφοντας στον Κάφερι, έβαλα τα κλάματα γιατί έχουμε μια σημαντικότατη εξέλιξη ως προς το τον αδερφό του, Γιούαν (τι απέγινε τελικά αυτό το παιδί και ποιος γνωρίζει πράγματα για το παρελθόν;), η οποία όμως έρχεται α λα μπρατσέτα με την απόλυτη έκπληξη, κάτι που με γέμισε οργή και μίσος για την επιλογή της συγγραφέως. Απόλυτα αληθοφανείς στιγμές και απόλυτα άδικες!
Προσπάθησα να μην αποκαλύψω πράγματα και καταστάσεις που περιμένουν τον αναγνώστη να τις ανακαλύψει μόνος του ενώ ταυτόχρονα θέλησα να μεταφέρω τις θετικότατες εντυπώσεις μου για ένα αστυνομικό μυθιστόρημα που δε διστάζει να χώσει το μαχαίρι στο κόκαλο και να ανατρέψει μια για πάντα την ήρεμη και ρομαντική ζωή που νομίζω ότι ζούμε. Η ανθρώπινη ψυχή είναι τόσο σάπια, σαρκοβόρα και άπονη που αυτό το μυθιστόρημα σκαλίζει απλώς την επιφάνειά της. Μην το χάσετε με τίποτα, αρκεί να ξέρετε ότι θα διαβάσετε κάτι σκληρό.
Πάνος Τουρλής