Ένα πανέμορφο βιβλίο που σε κάνει να δεις με άλλο μάτι την πραγματικότητα. Ένα παιδί μεγαλώνει μέσα στη φύση, πάνω στη μητέρα Γη. Αντιλαμβάνεται τον κόσμο γύρω του, μαθαίνει γράμματα και αριθμούς, τα μυστικά της φύσης και η περιγραφή τους με το παιδικό του μάτι δίνει αφορμές κάπου κάπου για γέλιο. Προς Θεού, δεν είναι χαζό. Αλλά δίνοντάς μας την πραγματική όψη των πολιτισμένων πραγμάτων μας δείχνει με τον τρόπο του ότι ναι έτσι είναι. Αξέχαστη η σκηνή με τη φωτογραφία των ελαφιών, που πηδούν πάνω από το νερό. Η δασκάλα επιμένει ότι φεύγουν μακριά από ό,τι τα κυνηγάει ενώ το Μικρό Δέντρο επιμένει ότι είναι εποχή ζευγαρώματος γιατί τα δέντρα έχουν βγάλει καρπούς. Πόσο πολύ έχουμε απομακρυνθεί από την αλήθεια, από τη φύση, από τη Μητέρα Γη. Ποσο την έχουμε προδόσει και πληγώσει. Πόσο ασφαλείς είμαστε στα πολιτιστικά μας εφήμερα κι ό,τι ζούμε, ο,τι δημιουργούμε είναι τόσο εύθραυστο και επίπλαστο. Φορες φορές μου θύμισε η περιγραφή άλλα εφηβικά αναγνώσματα αφήγησης σε πρώτο πρόσωπο αλλά έχει δική του ταυτότητα. Ποιητικό, αυθόρμητο, πηγαίο, ένα μικρό διαμάντι. ΠΡΕΠΕΙ να διαβαστεί από όλους. Το τελευταίο κεφάλαιο, παρότι περιγράφει ό,τι πιο άσχημο βιώνει ο άνθρωπος το περιγράφει τοσο μα τοσο ομορφα και απλα που λες, ναι, ετσι τελευουμε!
Πάνος Τουρλής