Ένα παιδί, μάρτυρας συνεχών καβγάδων των γονιών του, αποφασίζει να γράψει ένα γράμμα, μέσα από το οποίο να καταλάβει πρώτα το ίδιο τι έχει αλλάξει πια στο σπίτι. Μιλάει με ειλικρίνεια, αγάπη, συναίσθημα και λίγη πίκρα. Με ωμά, αληθινά λόγια περιγράφει τον ψυχικό του κόσμο πριν και μετά τους καβγάδες και χρησιμοποιεί απλά παραδείγματα για να γίνει κατανοητό. Αναφέρεται στις κακές λέξεις που εκστομίζονται, στην ένταση που επικρατεί ακόμη κι όταν οι γονείς του δεν τσακώνονται, στον ψυχοσυναισθηματικό του κόσμο: «Όμως τώρα πια υπάρχει πάντα μέσα μου ένα γκρίζο συννεφάκι που περιμένει να μαλώσετε ξανά για να βρέξει λύπη».
Είναι συγκλονιστικός ο τρόπος που ο συγγραφέας Γιώργος Μπουμπούσης μπαίνει τόσο βαθιά και αντικειμενικά στο μυαλό και στην καρδιά ενός μικρού παιδιού. Δεν είναι εύκολο να νιώσεις και να αποδώσεις τόσο ρεαλιστικά το συναισθηματικό φορτίο ενός πλάσματος που πλέον δε θέλει να ακούσει παραμύθια για το τι συμβαίνει γύρω του αλλά την πραγματική αλήθεια με τρόπο εύληπτο. Ελάχιστοι συγγραφείς κατάφεραν να αποδώσουν σωστά και με αγάπη, ενδιαφέρον, σεβασμό όλα αυτά που συνθέτουν την προσωπικότητα του ανθρωπάκου που φέρνουμε στον κόσμο όπως σε αυτό το βιβλίο.
Κάθε σελίδα που διάβαζα ήταν και μια μαχαιριά που θα έσταζε αίμα αν είχα κι εγώ παιδιά, κυρίως γιατί ο εγωισμός ή άλλα αίτια που οδηγούν σε καυγάδες αντί για ειρηνική, ήρεμη επίλυση (συζήτηση, ακόμη και διαζύγιο) εδώ καταγράφονται μέσα από τα μάτια ενός παιδιού που δεν ξεχνάει να αναφέρει τις σκέψεις του και τον προβληματισμό του ακόμη και για το διάστημα ανάμεσα στους καβγάδες. Πραγματικά, μια ένταση ανάμεσα στους γονείς δεν είναι ένα πρόβλημα της στιγμής, ειδικά αν αυτό επαναλαμβάνεται. Το παιδί γίνεται μάρτυρας, καταλαβαίνει και διαισθάνεται πως κάτι αλλάζει πλέον στην καθημερινότητά τους, οπότε οι γονείς οφείλουν να το πληροφορήσουν, να το αγκαλιάσουν και να το καθησυχάσουν ουσιαστικά και όχι με κενά ταχταρίσματα.
Η κυρία Μαριάννα Φραγκούλη επέλεξε τη μονοχρωμία στις εικονογραφήσεις της, δίνοντας ακόμη μεγαλύτερη ένταση και αληθοφάνεια στο γράμμα του παιδιού. Τα χρώματα είναι πάντα σκούρα, αν εξαιρέσει κανείς το φως που πέφτει στο γράμμα (το φως της ελπίδας ίσως να θέλει να υπονοήσει) ενώ τα κοντινά πλάνα στο πρόσωπο του παιδιού μου δημιούργησαν αισθήματα ενοχής, γιατί αποκρυσταλλώνονται στο βλέμμα και τις εκφράσεις του μικρού αφηγητή όλα τα προβλήματα που δημιουργούνται από τις άσχημες στιγμές στο σπίτι.
Το «Γράμμα στον μπαμπά και τη μαμά που μαλώνουν» είναι μια κατάθεση ψυχής ενός πλάσματος που ποτέ δε βλέπουμε όταν καβγαδίζουμε με τον σύντροφό μας, αγνοώντας έτσι πως δεν είμαστε μόνοι, αντίθετα είμαστε γονείς κι έχουμε ευθύνη απέναντί του να το ηρεμήσουμε, να το κάνουμε να νιώσει ασφαλές και χωρίς ψυχολογικά προβλήματα. Εύχομαι ολόψυχα το νέο βιβλίο του Γιώργου Μπουμπούση να είναι ένας πολύτιμος οδηγός και σύμβουλος για τις φορές που τα πράγματα θα ζοριστούνε σε μια οικογενειακή σχέση.
Πάνος Τουρλής