Ανατρίχιασα μέχρι εκεί που δεν πάει! Τόσο κλειστοφοβικό που ήθελα να σταματήσω το διάβασμα για να πάρω ανάσα αλλά δε γινόταν, μιας και η αγωνία κορυφώνεται σε κάθε σελίδα! Ένα θρίλερ για γερά νεύρα, πρωτότυπο στην ιδέα των δολοφονιών και πολύ καλογραμμένο. Η υπόθεση κλιμακώνεται και ανατρέπεται τόσο αναπάντεχα που θα ικανοποιηθεί κι ο πιο απαιτητικός αναγνώστης.Στο Σαουθάμπτον, η μυστηριώδης, απρόσιτη, ανδροπρεπής Επιθεωρήτρια Έλεν Γκρέις βρίσκεται μπροστά σε μια δύσκολη υπόθεση: άγνωστος απάγει ζευγάρια (συντρόφους, φίλους, συνεργάτες), τους κλείνει σε υπόγεια, δυσπρόσιτα μέρη και τους αφήνει ένα όπλο με μία σφαίρα: ένας από τους δύο πρέπει να πεθάνει για να βγει ο άλλος ζωντανός. Ποιος το οργανώνει και γιατί; Πώς γνωρίζει τις συνήθειες των θυμάτων; Τυχαία η επιλογή ή υπάρχει σχέδιο καλά οργανωμένο και μαεστρικά εκτελεσμένο;
Η Επιθεωρήτρια Γκρέις είναι μια αρκετά ενδιαφέρουσα προσωπικότητα και χάρηκα που ξεφεύγει αρκετά από τα τετριμμένα. Μια γυναίκα σκληρή, άκαμπτη, δυσπρόσιτη, δεν αφήνει κανέναν να διεισδύσει στην ψυχή της, στη ζωή της, στο μυαλό της. Βρίσκει διέξοδο στον μαζοχιστικό πόνο, αγωνίζεται να κλείσει τις πληγές της παιδικής της ηλικίας και αρνείται να επιτρέψει στην καρδιά της να εμπιστευτεί άντρα. Κι όμως, η Γκρέις δεν είναι λεσβία! Μια πολύ καλά δομημένη προσωπικότητα, αληθινή, ειλικρινής και ευάλωτη. Κάνει σοβαρά λάθη στην πορεία των ερευνών, αγωνίζεται με την ομάδα της να βγάλει άκρη στις κατά συρροήν αυτές δολοφονίες αλλά παραμένει άτεγκτη. Ώσπου ανακαλύπτει ότι όλο αυτό έχει σχέση με την ίδια και ότι ο δολοφόνος τη γνωρίζει πολύ καλά κι έχει επιστρέψει για να εκδικηθεί. Η αγωνία λοιπόν κορυφώνεται, τα μυστικά αποκαλύπτονται, η ομάδα της Γκρέις έρχεται πιο κοντά στη λύση του μυστηρίου και ο αναλέητος συγγραφέας μας χαρίζει και τις θύμησες της Έλεν Γκρέις από την παιδική της ηλικία, οπότε ο πατέρας βίαζε τη μεγάλη της αδερφή.
Αυτό που με κλόνισε ήταν οι περιγραφές των θυμάτων κατά τον εγκλεισμό τους. Πώς από αξιοπρεπείς, αυτάρκεις, ολοκληρωμένοι άνθρωποι καταντούν σαρκία κάτισχνα από την πείνα και τη δίψα (δεν είναι εύκολο να αποφασίσεις αν μπορείς να σκοτώσεις ή αν θες να σκοτωθείς) ώσπου εξαθλιώνονται, τρώγοντας σκουλήκια και κατσαρίδες, τρελαμένοι από την πείνα, οπότε το ένστικτο της επιβίωσης παίρνει οριστικά πια το πηδάλιο της τύχης! Η σεμνότυφη Τζέιν Ωστεν μέσα μου λέει ότι θα μπορούσαν να λείπουν αυτές οι περιγραφές, όμως αυτό ακριβώς το χαρακτηριστικό κάνει πιο αληθινό και ωμό το όλο σκηνικό του μυθιστορήματος. Ο αναγνώστης έρχται στη δεινή θέση των θυμάτων που κυριολεκτικά πεθαίνουν από την πείνα. Και μόνο το γεγονός ότι σκέφτηκα τον εαυτό μου στη θέση τους με την καλύτερή μου φίλη ήταν αρκετό για να ανατριχιάσω!
Σοκαριστικές σκηνές για γερά νεύρα, οπότε καλύτερα να μην το ξεκινήσετε βράδυ!
Πάνος Τουρλής