Μέσα σ’ ένα σπιτάκι-ρολόι ζει ένας κούκος, ένα πουλί που δεν ξέρει να μετρά μόνο τον χρόνο αλλά και τους ανθρώπους, να καταλαβαίνει τις σκέψεις τους, να βλέπει τις ζωές τους. Μετά από μια σειρά συγκινητικών περιστατικών ο κούκος διαπιστώνει πως όσο σημειώνει τα λεπτά τόσο η ώρα λιγοστεύει κι έτσι το σκάει. Θα έτρεχε άραγε ο χρόνος τώρα που δε μετρούσε τις ώρες; Και τι θα κάνει μονάχος του ο κούκος που μόνο τον χρόνο ξέρει; Κι ο άνθρωπος που μεγάλωσαν μαζί θα έχει περισσότερο καιρό τώρα που τον βοηθάει;
Η Σοφία Δάρτζαλη γράφει ένα τρυφερό και συγκινητικό αλληγορικό παραμύθι για παιδιά από 4 ετών και πάνω, αφιερωμένο στον αδυσώπητο χρόνο που περνάει και κυλάει χωρίς να μας ρωτήσει. Η φιλία του κούκου με τον άνθρωπο στον οποίο τον χάρισαν γίνεται όλο και πιο σφιχτή και στενή, γι’ αυτό και τελικά το πουλί δραπετεύει, για να μη δει τον «ιδιοκτήτη» του να ασπρίζει και να γερνάει. Να όμως που αυτή είναι μια δύσκολη απόφαση κι ο κούκος δεν ξέρει πραγματικά τι να κάνει. Αντιμέτωπος με νέα συναισθήματα, δεν παύει να σκέφτεται τον φίλο του και τότε… Οι προτάσεις είναι σύντομες, μικρές, βοηθάνε τα παιδιά να συλλαβίσουν μαζί με τους γονείς τους τις περιπέτειες του κούκου. Σίγουρα τα νοήματα θα τα αντιληφθούν καλύτερα οι μεγαλύτεροι αναγνώστες αλλά πιστεύω ακράδαντα πως με τη βοήθεια των γονιών θα ξεκινήσουν ενδιαφέρουσες συζητήσεις γύρω από τον χρόνο και την ηλικία του ανθρώπου, ακόμη κι από μικρά παιδιά. Το κείμενο δεν είναι βαρύ, δεν αφορά τον αποχαιρετισμό αλλά την ωρίμανση, τις αλλαγές στη ζωή μας από το αδιάκοπο κελάρυσμα των λεπτών και των ωρών που περνάνε δίπλα μας και δεν τις προλαβαίνουμε, επομένως ανοίγεται ένα ευρύ πεδίο θεμάτων που θα φέρει πιο κοντά την οικογένεια. Το τέλος μου έφερε δάκρυα στα μάτια γιατί δείχνει με έξυπνο τρόπο πώς μπορούμε να νικήσουμε αυτήν τη μάχη του αείρροου και αέναου κύκλου.
Η εικονογράφηση της Σάντρας Ελευθερίου βασίζεται στα παλ χρώματα και ακροβατεί μεταξύ ρεαλισμού και φαντασίας. Οι εικόνες συνδέονται μεταξύ τους με ευφάνταστο τρόπο, δημιουργώντας ένα υπέροχο, ταξιδιάρικο πλαίσιο μέσα στο οποίο διαδραματίζεται το παραμύθι. Εναλλάξ ασπρόμαυρη και έγχρωμη απεικόνιση εξάπτουν τη φαντασία ενώ τα γρανάζια παίζουν πρωτότυπος ρόλους στην πορεία της αφήγησης. Μάλιστα χρησιμοποιούνται ακόμη και πιο σκοτεινά χρώματα, όπως το λιλά, το μουντό μπλε, το κυπαρισσί ενώ σε κάθε εικόνα υπάρχουν και έξυπνες μικρές λεπτομέρειες απόλυτα συνυφασμένες ή κρυμμένες με αυτό που αποτυπώνουν και φυσικά το αγαπημένο μου τέλος χαρίζει μια υπέροχη νότα αισιοδοξίας κι ένα γλυκόπικρο χαμόγελο χάρη στα σχέδια και τα χρώματα που επελέγησαν.
«Έχεις λίγο χρόνο» να διαβάσεις στο παιδί σου για την ώρα και τις στιγμές που περνάνε δίπλα μας; Μπορείς να του δείξεις, χάρη σε αυτό το τρυφερό παραμύθι, να μη φοβάται να μεγαλώσει αλλά να σταθεί στο πλάι του χρόνου και να πορευτούν μαζί για όσο πρέπει; Η Σοφία Δάρτζαλη έχει γράψει μια πανέμορφη αλληγορική ιστορία που αξίζει να διαβαστεί από όλους.
Πάνος Τουρλής