Κωνσταντίνος Ν. Ράδος (1862-1931). Ο Κωνσταντίνος Ράδος γεννήθηκε στην Αθήνα, γιος του δικηγόρου Νικολάου Κ.Ράδου και εγγονός του επαναστάτη Κωνσταντίνου Ράδου. Φοίτησε στη Ριζάρειο Εκκλησιαστική Σχολή (1876-1880), νομική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (αποφοίτησε το 1885) και ιστορία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, στο Βουκουρέστι και το Παρίσι, όπου και αναγορεύτηκε διδάκτορας το 1915. Εργάστηκε ως καθηγητής Ναυτικής Ιστορίας στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων ( διορίστηκε το 1895) και, μετά την πραγματοποίηση του διδακτορικού του στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης (1912-1916), ως έκτακτος καθηγητής στην έδρα Γενικής Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1924 παραιτήθηκε και από τις δύο θέσεις και αφοσιώθηκε στη συγγραφή, ενώ την ίδια περίοδο και ως το τέλος της ζωής του διαδραμάτισε πρωταγωνιστικό ρόλο στη διαμόρφωση του Μουσείου της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας, της οποίας ήταν ιδρυτικό μέλος. Πέθανε στην Αθήνα. Κατά την περίοδο των σπουδών του στην Αθήνα εντάχτηκε στον κύκλο του Γεωργίου Μιστριώτη, τασσόμενος υπέρ της καθαρεύουσας και εναντίον της δημοτικής, στάση η οποία αμβλύνθηκε στο πέρασμα των χρόνων. Στο Βουκουρέστι ανέλαβε τη διεύθυνση της ελληνόφωνης εφημερίδας Σύλλογοι, θέση την οποία κράτησε μόλις για ένα μήνα, και συνεργάστηκε με την εφημερίδα Πατρίς και παρακολούθησε μαθήματα του καθηγητή τότε στο Πανεπιστήμιο της πόλης Επαμεινώνδα Φραγκούδη. Στη λογοτεχνία πρωτοεμφανίστηκε με τη δημοσίευση του διηγήματος Didina στο ημερολόγιο Ποικίλη Στοά το 1895. Ακολούθησε η έκδοση της συλλογής διηγημάτων Ναυτικά διηγήματα, γραμμένης στην καθαρεύουσα, ήδη όμως με το διήγημα Ο πιλότος του Δαρ-Μπογάζ, δημοσιευμένο στο Εθνικόν Ημερολόγιον του Κωνσταντίνου Σκόκου το 1912 στράφηκε στη δημοτική. Στο σύνολο του λογοτεχνικού έργου του κυριαρχεί η επίδραση από τις ιστορικές του μελέτες που καλύπτουν ένα μεγάλο μέρος της συγγραφικής του παραγωγής. Πραγματοποίησε μάλιστα και τη μελέτη Ο Στέφανος Ξένος και το ιστορικό μυθιστόρημα, στην οποία προσπάθησε να οριοθετήσει τη σχέση της ιστορίας με τη λογοτεχνία του 19ου αιώνα, καιη οποία στάθηκε σημαντική για τις μετέπειτα ανάλογες αναζητήσεις και ιδιαίτερα για την παράλληλη εξέταση του έργου του Ξένου με του έργου του Sir W. Scott. Το πεζογραφικό έργο του περιλαμβάνει αποκλειστικά διηγήματα. Τα περισσότερα αντλούν το θέμα τους από την ελληνική ιστορία, ιδιαίτερα τη ναυτική, ενώ υπάρχουν επίσης διηγήματα ηθογραφικού προσανατολισμού και κάποια με θεματική από το χώρο του παραμυθιού. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Κωνσταντίνου Ράδου βλ. Ευαγγελίδης Τρ.Ε., «Ράδος Κωνσταντίνος», Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια 21. Αθήνα, Πυρσός, 1933 και Καλαντζοπούλου Βικτωρία, «Κωνσταντίνος Ν.Ράδος», Η παλαιότερη πεζογραφία μας· Από τις αρχές της ως τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο Θ΄· (1900-1914), σ.378-402. Αθήνα, Σοκόλης, 1997.
(Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.).
Κωνσταντίνος Ν. Ράδος (1862-1931). Ο Κωνσταντίνος Ράδος γεννήθηκε στην Αθήνα, γιος του δικηγόρου Νικολάου Κ.Ράδου και εγγονός του επαναστάτη Κωνσταντίνου Ράδου. Φοίτησε στη Ριζάρειο Εκκλησιαστική Σχολή (1876-1880), νομική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (αποφοίτησε το 1885) και ιστορία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, στο Βουκουρέστι και το Παρίσι, όπου και αναγορεύτηκε διδάκτορας το 1915. Εργάστηκε ως καθηγητής Ναυτικής Ιστορίας στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων ( διορίστηκε το 1895) και, μετά την πραγματοποίηση του διδακτορικού του στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης (1912-1916), ως έκτακτος καθηγητής στην έδρα Γενικής Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1924 παραιτήθηκε και από τις δύο θέσεις και αφοσιώθηκε στη συγγραφή, ενώ την ίδια περίοδο και ως το τέλος της ζωής του διαδραμάτισε πρωταγωνιστικό ρόλο στη διαμόρφωση του Μουσείου της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας, της οποίας ήταν ιδρυτικό μέλος. Πέθανε στην Αθήνα. Κατά την περίοδο των σπουδών του στην Αθήνα εντάχτηκε στον κύκλο του Γεωργίου Μιστριώτη, τασσόμενος υπέρ της καθαρεύουσας και εναντίον της δημοτικής, στάση η οποία αμβλύνθηκε στο πέρασμα των χρόνων. Στο Βουκουρέστι ανέλαβε τη διεύθυνση της ελληνόφωνης εφημερίδας Σύλλογοι, θέση την οποία κράτησε μόλις για ένα μήνα, και συνεργάστηκε με την εφημερίδα Πατρίς και παρακολούθησε μαθήματα του καθηγητή τότε στο Πανεπιστήμιο της πόλης Επαμεινώνδα Φραγκούδη. Στη λογοτεχνία πρωτοεμφανίστηκε με τη δημοσίευση του διηγήματος Didina στο ημερολόγιο Ποικίλη Στοά το 1895. Ακολούθησε η έκδοση της συλλογής διηγημάτων Ναυτικά διηγήματα, γραμμένης στην καθαρεύουσα, ήδη όμως με το διήγημα Ο πιλότος του Δαρ-Μπογάζ, δημοσιευμένο στο Εθνικόν Ημερολόγιον του Κωνσταντίνου Σκόκου το 1912 στράφηκε στη δημοτική. Στο σύνολο του λογοτεχνικού έργου του κυριαρχεί η επίδραση από τις ιστορικές του μελέτες που καλύπτουν ένα μεγάλο μέρος της συγγραφικής του παραγωγής. Πραγματοποίησε μάλιστα και τη μελέτη Ο Στέφανος Ξένος και το ιστορικό μυθιστόρημα, στην οποία προσπάθησε να οριοθετήσει τη σχέση της ιστορίας με τη λογοτεχνία του 19ου αιώνα, καιη οποία στάθηκε σημαντική για τις μετέπειτα ανάλογες αναζητήσεις και ιδιαίτερα για την παράλληλη εξέταση του έργου του Ξένου με του έργου του Sir W. Scott. Το πεζογραφικό έργο του περιλαμβάνει αποκλειστικά διηγήματα. Τα περισσότερα αντλούν το θέμα τους από την ελληνική ιστορία, ιδιαίτερα τη ναυτική, ενώ υπάρχουν επίσης διηγήματα ηθογραφικού προσανατολισμού και κάποια με θεματική από το χώρο του παραμυθιού. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Κωνσταντίνου Ράδου βλ. Ευαγγελίδης Τρ.Ε., «Ράδος Κωνσταντίνος», Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια 21. Αθήνα, Πυρσός, 1933 και Καλαντζοπούλου Βικτωρία, «Κωνσταντίνος Ν.Ράδος», Η παλαιότερη πεζογραφία μας· Από τις αρχές της ως τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο Θ΄· (1900-1914), σ.378-402. Αθήνα, Σοκόλης, 1997.
(Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.).
