Ο Άκι Καουρισμάκι γεννήθηκε το 1957, μεγάλωσε στην εποχή της "τρομο-κρατίας της τηλεόρασης" και προσπάθησε (και κατάφερε) να προσκολληθεί στις αδιαχώριστες πραγματικότητες της αληθινής ζωής και του σινεμά με βάθος που καθιστά δυνατό μόνο το φιλμ 35χιλ. - το φως στον αντίποδα των ηλεκτρονικών συσκευών, η ομορφιά της χειροτεχνικής παράδοσης στον αντίποδα του τεχνολογικής λαίλαπας... Δεν έχει χρησιμοποιήσει κανένα άλλο υλικό, πολλώ δε μάλλον το βίντεο, και είναι απλώς πολύ περήφανος που αποτελεί συνέχεια της παράδοσης του "πραγματικού σινεμά". Το μινιμαλιστικό ύφος του είναι το σήμα κατατεθέν του (όπως και του σπουδαίου Τίμο Σάλμινεν, διευθυντή φωτογραφίας σε όλες τις ταινίες του). Δεν πέρασε ποτέ το κατώφλι της Φινλανδικής Σχολής Κινηματογράφου - καθώς θεωρήθηκε ύποπτος για υπερβολικό κυνισμό. Οι ταινίες του βρίθουν από παραθέματα (Ο Γιούχα θα πρέπει να έχει παραπάνω από εκατό, κατά τα λεγόμενα του), που όμως παραμένουν αδιόρατα, κομμάτια ενός ασταμάτητου διαλόγου όπου στοιχεία της κινηματογραφικής κουλτούρας αποκαλύπτουν πραγματικότητες του περιβάλλοντος της κοινωνίας και της ψυχής των ανθρώπων, όπως είναι σήμερα και όπως ήταν στην τρυφερή παιδική ηλικία του Άκι. Αν και ελάχιστοι ξένοι θεατές αναγνωρίζουν τις αναφορές, στο έργο του είναι πανταχού παρόντα τα διακριτικά στοιχεία της φινλανδικής κουλτούρας "αντικείμενα αγάπης" και αναφορές σε γνωστές πηγές αθάνατων έργων της φινλανδικής λογοτεχνίας, της ζωγραφικής και, φυσικά, της ποπ μουσικής (ή των αγαπημένων μας ταινιών).
Ο Άκι Καουρισμάκι γεννήθηκε το 1957, μεγάλωσε στην εποχή της "τρομο-κρατίας της τηλεόρασης" και προσπάθησε (και κατάφερε) να προσκολληθεί στις αδιαχώριστες πραγματικότητες της αληθινής ζωής και του σινεμά με βάθος που καθιστά δυνατό μόνο το φιλμ 35χιλ. - το φως στον αντίποδα των ηλεκτρονικών συσκευών, η ομορφιά της χειροτεχνικής παράδοσης στον αντίποδα του τεχνολογικής λαίλαπας... Δεν έχει χρησιμοποιήσει κανένα άλλο υλικό, πολλώ δε μάλλον το βίντεο, και είναι απλώς πολύ περήφανος που αποτελεί συνέχεια της παράδοσης του "πραγματικού σινεμά". Το μινιμαλιστικό ύφος του είναι το σήμα κατατεθέν του (όπως και του σπουδαίου Τίμο Σάλμινεν, διευθυντή φωτογραφίας σε όλες τις ταινίες του). Δεν πέρασε ποτέ το κατώφλι της Φινλανδικής Σχολής Κινηματογράφου - καθώς θεωρήθηκε ύποπτος για υπερβολικό κυνισμό. Οι ταινίες του βρίθουν από παραθέματα (Ο Γιούχα θα πρέπει να έχει παραπάνω από εκατό, κατά τα λεγόμενα του), που όμως παραμένουν αδιόρατα, κομμάτια ενός ασταμάτητου διαλόγου όπου στοιχεία της κινηματογραφικής κουλτούρας αποκαλύπτουν πραγματικότητες του περιβάλλοντος της κοινωνίας και της ψυχής των ανθρώπων, όπως είναι σήμερα και όπως ήταν στην τρυφερή παιδική ηλικία του Άκι. Αν και ελάχιστοι ξένοι θεατές αναγνωρίζουν τις αναφορές, στο έργο του είναι πανταχού παρόντα τα διακριτικά στοιχεία της φινλανδικής κουλτούρας "αντικείμενα αγάπης" και αναφορές σε γνωστές πηγές αθάνατων έργων της φινλανδικής λογοτεχνίας, της ζωγραφικής και, φυσικά, της ποπ μουσικής (ή των αγαπημένων μας ταινιών).
