Το Πολυτεχνείο είναι πλέον συνώνυμο της τιμής και της περηφάνιας όλων εκείνων που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αντιστάθηκαν. Από τον μαθητή Διομήδη Κομνηνό που πρόταξε τα στήθη του κι έπεσε νεκρός το βράδυ εκείνης της Παρασκευής μέχρι τις φοιτήτριες και τους φοιτητές, από τους σπουδαστές μέχρι τους υπαλλήλους και τους εργάτες, όλες και όλοι μετείχαν σε μια θαυμαστή διαδικασία αυτοπραγμάτωσης. Και αν μες στα χρόνια καταστάλαξε σε πολλούς μια πικρή γεύση ματαίωσης θα ‘ρθουν οι ποιητές, αν δεν έχουν έρθει κιόλας αρκετοί, για να διασώσουν τα απομεινάρια από την αληθινή ιστορία του. Ποιητές και πεζογράφοι ανθολογούνται εδώ σε δύο μεγάλες ενότητες με ό,τι καλύτερο, έγκυρο και αξιόπιστο κατέθετε η ελληνική λογοτεχνία μέσα σε τρεις δεκαετίες ως φόρο τιμής στη 17η Νοέμβρη 1973. Μια ημέρα σύμβολο, που μπορεί να χτυπήθηκε πανταχόθεν και να παραχαράχθηκε, έγινε όμως μέρος της ιστορικής μνήμης ως το απαύγασμα του δημοκρατικού αγωνιστικού φρονήματος που στάθηκε όρθιο όταν οι καιροί το απαιτούσαν και δεν λούφαξε. Γι’ αυτό και ο τίτλος Το μελάνι φωνάζει ας εκληφθεί και σαν πείσμων άρνηση στην κηλίδωση του αληθινού νοήματος της 17ης Νοέμβρη 1973.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]