Το βιβλίο αυτό δεν φιλοδοξεί να είναι μια γενική εισαγωγή στο σύνολο των φιλοσοφικών αναζητήσεων του ανθρώπου κατά τη διαδρομή της ιστορίας του. Δεν έχει πρωτευόντως ιστορικό χαρακτήρα, δεν εξαντλεί τις φιλοσοφικές απόψεις και θεωρίες σε σχέση με τα θέματα που θίγονται στις σελίδες του. Η μέθοδος του βιβλίου είναι η αφαιρετική-συνθετική, όχι η παραθετική-απογραφική. Που σημαίνει ότι: από το τεράστιο υλικό της Ιστορίας της Φιλοσοφίας αφαιρούνται πολλά (θυσιάζεται η πληρότητα καταγραφής της ποικιλίας των προσβάσεων) για να πραγματοποιηθεί μια σύνθεση ικανή να εισαγάγει τον αναγνώστη στα θεμελιώδη φιλοσοφικά ερωτήματα και στις σημαντικότερες (για τις ιστορικές τους συνέπειες) μεθόδους αντιμετώπισης των ερωτημάτων.
Πρόκειται λοιπόν για σχεδίασμα εισαγωγής στον τρόπο του φιλοσοφείν και όχι πρωτευόντως στην ιστορία των ερωτημάτων και των απαντήσεων. Οι αναφορές στην Ιστορία της Φιλοσοφίας είναι τόσες, όσες μπορούν να είναι εισαγωγικές στους `τρόπους` που καθορίζουν τη φιλοσοφική αναζήτηση. Και οι `τρόποι` είναι δύο στην ιστορία του φιλοσοφείν: Ο `κοινωνιοκεντρικός` τρόπος των Ελλήνων και ο `ατομοκεντρικός` τρόπος της μεταρωμαϊκής ευρωπαϊκής Δύσης.
Στις δύο Όχθες του Αιγαίου και στο ενδιάμεσο αρχιπέλαγος γεννήθηκε, για πρώτη φορά στην ιστορία του ανθρώπου, το ερώτημα για την εγκυρότητα της γνώσης, πότε η γνώση αληθεύει, και πότε είναι ψευδής - γεννήθηκε η κριτική σκέψη, η φιλοσοφία. Οι Έλληνες αναζήτησαν το `κριτήριον της αληθείας`: Αληθινό είναι κάτι που δεν μεταβάλλεται, δεν φθείρεται, δεν πεθαίνει. Και η μόνη εμπειρικά προσιτή πραγματικότητα του `αθανατίζει`, άρα `αληθεύει`, είναι για τον Έλληνα `ο τρόπος της του παντός διοικήσεως`. [...]

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]