Διαθέσιμο κατόπιν παραγγελίας
Αποστέλλεται την ίδια ή την επόμενη εργάσιμη
ISBN:
9789609470179
Κατηγορίες:
Έτος κυκλοφορίας
Εκδότης
`ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΛΟΓΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ`
Ο καπιταλιστικός πολιτισμός έχει παραχωρήσει στον μισθωτό εργάτη τα μεταφυσικά Δικαιώματα του Ανθρώπου, αλλά αυτό έγινε μόνο και μόνο για να τον κρατήσει πιο κοντά και πιο σταθερά στο οικονομικό του καθήκον.
`Σε καθιστώ ελεύθερο`, έτσι μιλάνε τα Δικαιώματα του Ανθρώπου στον εργαζόμενο, `ελεύθερο να κερδίσεις μια άθλια επιβίωση και να μετατρέψεις τον εργοδότη σου σε εκατομμυριούχο- ελεύθερο να του πουλήσεις την ελευθερία σου για μια μπουκιά ψωμί. Θα σε φυλακίσει για δέκα ή δώδεκα ώρες στα εργαστήρια του- δεν θα σε αφήσει να φύγεις μέχρι να εξαντληθείς ώς το μεδούλι των οστών σου, μέχρι που να σου μείνει ελάχιστη δύναμη ίσα ίσα για να καταπιείς με δυσκολία μια άθλια σούπα και να βυθιστείς σε έναν βαρύ ύπνο. Ένα μόνο δικαίωμά σου δεν θα απολέσεις κι αυτό είναι το δικαίωμά σου να πληρώνεις φόρους.`
Η πρόοδος και ο πολιτισμός μπορεί να μεταχειρίζονται σκληρά την μισθωτά εργαζόμενη ανθρωπότητα αλλά διαθέτουν μια μητρική στοργή για τα ζώα που τα ανόητα δίποδα αποκαλούν `κατώτερα`. Ο πολιτισμός έχει ευνοήσει ιδιαιτέρως τα άλογα: θα ήταν πολύ δύσκολο να αναφέρουμε λεπτομερώς τη μεγάλη λίστα των ευεργεσιών θα αναφέρω μερικά μόνο, που είναι γενικώς γνωστά, κι ίσως έτσι αφυπνίσω και διεγείρω τις φλογερές επιθυμίες των εργατών, που τώρα βρίσκονται ναρκωμένοι μέσα στη φτώχεια τους.
Τα άλογα είναι διαιρεμένα σε ευδιάκριτες τάξεις. Η αριστοκρατία των αλόγων απολαμβάνει τόσα πολλά και τόσο προκλητικά προνόμια, ώστε αν τα ανθρωπόμορφα κτήνη που τα υπηρετούν ως αναβάτες, εκπαιδευτές, σταβλάρχες και ιπποκόμοι δεν ήταν ηθικά εξαχρειωμένοι μέχρι του σημείου να μην νιώθουν ντροπή, θα είχαν ξεσηκωθεί κατά των κυρίων και αφεντών τους, επειδή τα καθαρίζουν, τα περιποιούνται, τα βουρτσίζουν, τα χτενίζουν, στρώνουν τα κρεβάτια τους, καθαρίζουν τις κοπριές τους και για ευχαριστώ εισπράττουν κλωτσιές και δαγκώματα.
Τα αριστοκρατικά άλογα, όπως κι οι καπιταλιστές, δεν εργάζονται- και όταν γυμνάζονται στα χωράφια μοιάζουν ακατάδεχτα, και δείχνουν περιφρόνηση προς τα ανθρώπινα ζώα που οργώνουν και σπέρνουν τα κτήματα, θερίζουν και τσουγκρανίζουν τα λιβάδια, για να τους παρέχουν βρώμη, τριφύλλι, σανό και άλλα νόστιμα χόρτα.
Αυτοί οι τετράποδοι ευνοούμενοι του Πολιτισμού διαθέτουν τέτοια κοινωνική επιρροή ώστε επιβάλουν τη θέλησή τους στους καπιταλιστές, που όσον αφορά τα προνόμια είναι αδέρφια τους· αναγκάζουν τους πιο υπερόπτες εξ αυτών να πηγαίνουν μαζί με τις πανέμορφες κυρίες τους και να πίνουν το τσάι τους στους στάβλους, εισπνέοντας τα δριμεία αρώματα των υγρών και στερεών κενώσεών τους. Και όταν αυτοί οι κύριοι δέχονται να παρελάσουν δημόσια, απαιτούν από δέκα ή είκοσι χιλιάδες άντρες και γυναίκες να στοιβαχτούν σε άβολα καθίσματα, κάτω από τον καυτό ήλιο, για να θαυμάσουν τις υπέροχα σμιλευτές μορφές τους και τα πόδια τους, ενώ τρέχουν και πηδάνε. Δεν σέβονται κανένα από τα κοινωνικά αξιώματα μπροστά στα οποία οι θιασώτες των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου υποκλίνονται με σεβασμό. Στο Chantilly πρόσφατα ένα από τα φαβορί για το μεγάλο βραβείο έριξε μια κλωτσιά στον βασιλιά του Βελγίου, επειδή δεν του άρεσε η φάτσα του. Η αυτού μεγαλειότητα, που λατρεύει τα άλογα, ψέλλισε μια συγνώμη και αποσύρθηκε. [. . .]
Ο Κώστας Δεσποινιάδης γεννήθηκε στην Κοζάνη το 1978. Από το 2001 έχει ιδρύσει το περιοδικό και τις εκδόσεις "Πανοπτικόν". Εκτός από το "Πανοπτικόν", κείμενά του έχουν δημοσιευτεί σε διάφορα έντυπα (Εντευκτήριο, Ένεκεν, Πλανόδιον, Χουλιγκανιζατέρ, Εποχή, Κόντρα και Παρασκήνιο). Από το 2007 είναι ένας από τους υπεύθυνους της σειράς "Περάσματα" των εκδόσεων "Βάνιας". Ως επιμελητής εκδόσεων και μεταφραστής έχει συνεργαστεί με 15 περίπου εκδοτικούς οίκους.
Ο Πωλ Λαφάργκ γεννήθηκε το 1842 στο Σαντιάγο της Κούβας από εύπορους γαλλοεβραίους γονείς, που ασχολούνταν με την καλλιέργεια του καφέ. Το 1851 οι γονείς του επέστρεψαν στο Μπορντώ της Γαλλίας. Ο νεαρός Πωλ τελείωσε το 1859 το γυμνάσιο της Τουλούζης και γράφτηκε στην ιατρική σχολή του Παρισιού. Το κλίμα της εποχής ευνοεί τη μελέτη και τη ριζοσπαστικοποίηση των πολιτικών του αντιλήψεων. Ο Λαφάργκ ασπάζεται τις απόψεις του Προυντόν για τον σοσιαλισμό και στρατεύεται στο σοσιαλιστικό κίνημα. Τον Φεβρουάριο του 1865 γνωρίζει στο Λονδίνο τον Καρλ Μαρξ, που τον εντυπωσιάζει. Αποτέλεσμα της συνάντησής του με τον Μαρξ είναι και η γνωριμία του με τη θυγατέρα του Λάουρα, την οποία παντρεύεται το 1868, με κουμπάρο τον Ένγκελς. Την ίδια χρονιά αποκτούν έναν φιλάσθενο γιό που, μετά από αρκετές ταλαιπωρίες, χάνουν το 1872. Στο μεταξύ, το 1867 γίνεται μέλος της διεθνούς και ορίζεται γραμματέας της για τις ισπανικές υποθέσεις. Με την κήρυξη του γαλλοπρωσικού πολέμου, το 1870, ο αντιβοναπαρτισμός του γίνεται πιο έντονος και οι σοσιαλιστικές του ιδέες πολύ πιο ριζοσπαστικές. Μετά την ήττα της Κομμούνας του Παρισιού, ο Λαφάργκ καταφεύγει στην Ισπανία, όπου μαίνεται η μάχη μεταξύ μαρξιστών και αναρχικών στους κόλπους της διεθνούς. Παρά τον "προυντονισμό" που του καταλογίζει ο Μαρξ, ο Λαφάργκ αγωνίζεται με ζήλο εναντίον των αναρχικών. Αργότερα, τα περιφρονητικά του σχόλια για τους ισπανούς αναρχικούς προκαλούν την αγανάκτηση του μεγάλου ιταλού αναρχικού Μαλατέστα, ο οποίος καλεί τον Λαφάργκ σε μονομαχία -που δεν γίνεται ποτέ. Στο Λονδίνο συνεχίζει τη μάχη κατά των αναρχικών, που καταλήγει σε πύρρειο νίκη των μαρξιστών: διαγραφή του Μπακούνιν και των οργανώσεων που τον υποστήριζαν, μεταφορά της έδρας της Πρώτης Διεθνούς στη Νέα Υόρκη και ουσιαστικά διάλυσή της.
Το 1880 επιστρέφει στη Γαλλία και δημοσιεύει "Το δικαίωμα στην τεμπελιά" σε συνέχειες, στην εφημερίδα "L΄ egalite". Το έργο του Λαφάργκ διχάζει και φέρνει σε αμηχανία τους σοσιαλιστές, γιατί ενώ όσα γράφει για την οικονομία και τις ελεεινές συνθήκες ζωής των εργαζομένων συμπίπτουν με τα λεγόμενα του Μαρξ, που είναι η απόλυτη αυθεντία για τους ίδιους, και ο Λαφάργκ είναι γνωστός πολιτικός αγωνιστής και γαμπρός του, ο τρόπος που διαπραγματεύεται το θέμα του είναι ανορθόδοξος: τα εργατικά κόμματα σε όλες τις χώρες του κόσμου διεκδικούν -ακόμα και σήμερα- το δικαίωμα στη δουλειά.
Στη συνέχεια ο Λαφάργκ μαζί με τον Ζιλ Γκεσντ συγγράφουν το οικονομικό πρόγραμμα του Γαλλικού Εργατικού Κόμματος, με το οποίο, μεταξύ άλλων, απαιτούν καθιέρωση μιας ημέρας ανάπαυσης την εβδομάδα για όλους τους εργαζόμενους, απαγόρευση της παιδικής εργασίας κάτω των 14 και περιορισμό της εργασίας των ενηλίκων στις οκτώ ώρες (η αργία μιας ημέρας καθιερώνεται, τελικά, στη Γαλλία το 1906 και το οκτάωρο το 1909).
Στις 26 Νοεμβρίου 1911 ο Πωλ και η Λάουρα Λαφάργκ αυτοκτονούν με ένεση υδροκυανίου, αν και, σύμφωνα με τις μαρτυρίες των φίλων και των γνωστών τους ήταν σε άριστη φυσική και πνευματική κατάσταση. Στο σημείωμα που άφησε ο Λαφάργκ, γράφει: "Υγιής στο σώμα και το πνεύμα, αυτοκτονώ, πριν τα ανελέητα γηρατιά, που θα μου αποσπούν μία μία τις απολαύσεις και τις χαρές της ζωής και θα μου αφαιρούν τις σωματικές και πνευματικές δυνάμεις, συντρίψουν τη θέλησή μου και με κάνουν βάρος στον εαυτό μου και στους άλλους. Από χρόνια έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου να μην περάσω τα εβδομήντα [...]
Ζήτω ο κομμουνισμός
Ζήτω ο διεθνής σοσιαλισμός"
Η αυτοκτονία του ζεύγους Λαφάργκ έγινε δεκτή με ενθουσιασμό από τους αναρχικούς του Παρισιού, ενώ δίχασε, για άλλη μια φορά, τους σοσιαλιστές, ορισμένοι από τους οποίους τους καταλόγισαν "λιποταξία από την ταξική πάλη". Ο Λένιν, που εκφώνησε δεκάλεπτο λόγο στην κηδεία τους, δεν αναφέρθηκε ούτε μια φορά στον τρόπο θανάτου του ζευγαριού.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
