Η Περί ενανθρωπήσεως του Λόγου πραγματεία του Μεγάλου Αθανασίου (που γράφτηκε το έτος 318 περίπου σαν συνέχεια της Κατά ειδώλων παρόμοιας), αναφέρεται διεξοδικά στην ενανθρώπηση του Λόγου του Θεού. Αρχίζοντας από τη δημιουργία του κόσμου εκ του μηδενός, αναπτύσσει τα σχετικά με την πτώση των πρωτοπλάστων, τη δυστυχία που ακολούθησε επειδή οι άνθρωποι αδιαφόρησαν για τα πνευματικά και προσκολλήθηκαν στα υλικά αγαθά, καθώς και την απομάκρυνσή τους από τον Θεό, που θα είχε ως αποτέλεσμα τον αφανισμό τους με το φυσικό και τον πνευματικό θάνατό τους. Ο Θεός έλαβε πρόνοια για τον άνθρωπο αποκαλύπτοντας τον εαυτό του με τη βοήθεια των κτισμάτων, της παράδοσης του Νόμου και της αποστολής των Προφητών. Κι επειδή αυτά δεν αποδείχτηκαν επαρκή, ενανθρώπησε ο ίδιος ο Λόγος του Θεού. Έλαβε σώμα που μπορούσε να πεθάνει για να το καταστήσει, με την ανάστασή του, αθάνατο. Νίκησε τους δαίμονες κι επανέφερε τον άνθρωπο στη σώζουσα αλήθεια. Ενηνθρώπησε, ίνα ημείς θεοποιηθώμεν. Η καθαρισμένη από τα πάθη ψυχή μπορεί να κατανοήσει αυτή την αλήθεια.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]