. . . Κάθε φορά που συμβαίνουν `επεισόδια` ή συγκρούσεις, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Ευρώπη, αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο, η συνηθισμένη αντίδραση, τόσο των έντυπων και ηλεκτρονικών ΜΜΕ, όσο και των ποικίλων θεσμικών φορέων και αρμοδίων που εμπλέκονται στις διαδικασίες, συμπυκνώνεται σε αντιδράσεις που δηλώνουν έκπληξη και οργή, σαν να αποκαλύπτονται για πρώτη φορά διαστάσεις και παράμετροι που αγνοούνται ή υποφώσκουν, `σπιλώνοντας` τη δημόσια `βιτρίνα` της προβολής των οργανωμένων σπορ. Στην πραγματικότητα, η κριτική που επακολουθεί δεν εστιάζεται παρά μόνο σποραδικά στην ανάδειξη και ουσιαστική μελέτη συγκεκριμένων παραμέτρων που συγκροτούν και διαμορφώνουν το πεδίο των οργανωμένων σπορ, αφού εντάσσεται μάλλον και αυτή στη ρουτίνα του θεάματος: οι συζητήσεις και οι διακηρύξεις δεν υπηρετούν την κατανόηση των αιτίων που προσδιορίζουν φαινόμενα βίας, αλλά αναλίσκονται στην επιδερμική και (συνήθως) πρόχειρη ανάλυση των συμπτωμάτων.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]