(. . .) Στο επίμονο ερώτημα, γιατί τα έργα του συγκεκριμένου δραματουργού, και όχι κάποιου άλλου, συνεχίζουν να βρίσκονται στο επίκεντρο της παγκόσμιας προσοχής δεν έχει δοθεί απάντηση. Ως εκ τούτου, έχει καταστεί σαφές πως πρέπει να ανασκευάσουμε ή να επαναπροσδιορίσουμε την έννοια της διαχρονικότητας και της οικουμενικότητας έτσι ώστε να είναι χρήσιμη χωρίς να αναπαράγει οπισθοδρομικές αντιλήψεις. Τα δοκίμια που φιλοξενούνται εδώ εντάσσονται σ` αυτό τον προβληματισμό. Επιδιώκουν, άμεσα ή έμμεσα, να φωτίσουν το ερώτημα γιατί ο Σαίξπηρ έχει αντέξει στο χρόνο, καθώς καταγράφουν και αναλύουν ποικίλους τρόπους με τους οποίους ο ποιητής έχει ανταποκριθεί στις ανάγκες των ανθρώπων του θεάτρου και όχι μόνο από την εποχή του ως τη δική μας. (. . .) Τα δοκίμια της συλλογής αυτής, πρωτότυπες εργασίες γραμμένες από διακεκριμένους σαιξπηρολόγους, έχουν μεταφραστεί από τα αγγλικά. Η απόφαση να μεταφραστούν αποτελεί συνειδητή προσπάθεια ενίσχυσης της κατά γενική ομολογία ισχνότατης βιβλιογραφίας γύρω από τον Σαίξπηρ στη γλώσσα μας. Εδώ θα πρέπει να επισημανθεί το εξής παράδοξο: ενώ ο Σαίξπηρ κατέχει ένα σεβαστό μερίδιο της θεατρικής παράδοσης στην Ελλάδα, δεν υπάρχει αντίστοιχα παράδοση κριτικής μελέτης του βάρδου. Οποιαδήποτε συζήτηση για τον Σαίξπηρ στη γλώσσα μας διεξάγεται σχεδόν αποκλειστικά στο επίπεδο της παραστασιολογίας. Έτσι η Ελλάδα απουσιάζει από τον διεθνή διάλογο γύρω από τον κορυφαίο δραματουργό και ποιητή της νεότερης Ευρώπης που, σε παγκόσμιο επίπεδο, πάντα αποτελούσε το πεδίο εφαρμογής νέων θεωριών και το μέτρο της πρωτότυπης σκέψης τόσο στη λογοτεχνική κριτική όσο και στη θεατρική σκηνή.

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]