Ένα πολύεδρο οικογενειακό δέντρο, ανυψούμενο σε τέσσερα χρονικά επίπεδα, λαξεμένο σε παλιά πέτρα, ριζωμένη βαθιά στη γενέτειρα, την Καλαμωτή της Μυροβόλου Χίου. Τέσσερις γενιές ανθρώπων του 20ού και των αρχών του 21ου αιώνα, που έζησαν τις πιο συγκλονιστικές ιστορίες Αγάπης - Έρωτα - Πάθους - Αγώνων - Δημιουργίας, κάτω από τις σκληρές, απάνθρωπες ή `βελουτέ` συνθήκες, που τους επιφύλαξε η εποχή τους. Πίσω τους μια πλειάδα ανθρώπων -ανώνυμων και επώνυμων-, αστεροειδείς, κορακόμορφοι, οστρακόδερμοι και Νέοι, τρυφεροί κι αθώοι σαν τους υάκινθους, μπαίνουν στον 20ό αιώνα, ανεβαίνουν τα πέτρινα σκαλιά του, χαράσσουν με τη σμίλη τους ή με τα όπλα τους -ο καθένας και το όπλο του-, τα δικά τους σημάδια -σταυρούς, πληγές, ελπίδες, όνειρα- στη Μοίρα τους και στη Μοίρα των Λαών της Γης. Γλυκοχαράζει ο 21ος αιώνας και οι άνθρωποι των τελευταίων γενιών διερωτώνται: `Πού τους πηγαίνει το ρεύμα της ψηλομύτας Επιστήμης αγκαζέ με την έξαλλη Τεχνολογική πρόοδο και ένα τσούρμο μπάσταρδα, υλισμός, υπερκαταναλωτισμός, κομφορμισμός, απληστία, απανθρωπιά, αλλοτρίωση και ένα σμάρι ρομποτάκια;`. Όμως η Ρόζα και ο Konstantino, ο Νικηφόρος κι η Μαρίνα, ο Σίντυ και η Λόρα, ο Μάριος και η Βίρνα, `πλασμένοι από καλή γενιά`, δεμένοι γερά με τις ρίζες τους, βλέπουν ψηλά έναν `Περιστεριώνα`. Παραδοσιακή κατασκευή για εξημερωμένα περιστέρια.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]