[...] Από πολλούς θεωρείται νοητική η προσέγγιση της θεραπείας της υπέρτασης ή της υπότασης, όταν η προσπάθεια για τον έλεγχο της ασθένειας γίνεται με την φαρμακοθεραπεία, που τελικά φέρνει τους περισσότερους αρρώστους σε απόγνωση. Απαραίτητο είναι πάντως να χρησιμοποιείται η νοητική εικόνα του θέματος της νοσηλείας και να ζητηθεί νοερά η δυνατότητα του ανοσοποιητικού συστήματος του κάθε αρρώστου χωριστά, με παράλληλη εξέταση των λευκών αιμοσφαιρίων, αν κάνουν με επιτυχία την επίθεση στην ασθένεια ή το όποιο νοσογόνο πρόβλημα, ώστε να μπορεί το σώμα να διώξει από πάνω του την κάθε βλαβερή ουσία ή το αρρωστημένο κύτταρο.
Σημασία έχει συνεπώς, η επίγνωση ολοκλήρου του φάσματος του σωματικού προβλήματος ή της ασθένειας, που απασχολεί το άτομο και όχι η μεμονωμένη παθολογική εκδήλωση της αρρώστιας, χωριστά. Αυτό είναι κάτι που παραγνωρίζει από την Κλασική Ιατρική Επιστήμη, αφού δεν καταπολεμά την αιτία της ασθένειας σαν σύνολο, αλλά χωριστά και μεμονωμένα την κάθε αρρώστια. Πρόσφατες βιολογικές έρευνες, έδειξαν πως η αντιμετώπιση της ασθένειας σαν σύνολο και ολοκλήρου του φάσματος της δυσλειτουργίας του οργανισμού - δεν είναι τίποτα άλλο από την τοξίνωση του αίματος ενός ατόμου, που επιφέρει την πάθηση. [...]

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]