Η οικονομία της δίκης, ο περιορισμός των δικαστικών εξόδων, η αποφυγή έκδοσης αντιφατικών αποφάσεων αποτελούν rationes που αποσκοπούν στον ένα και μοναδικό υπερνομοθετικής ισχύος στόχο της πολιτικής δίκης, ήτοι την παροχή ουσιαστικής δικαστικής έννομης προστασίας. Οι παραπάνω στόχοι επιτυγχάνονται μέσα από νομοθετικές προβλέψεις του ισχύοντος ΚΠολΔ, που στοχεύουν στον περιορισμό των δικών είτε καθ’ υποκείμενο ή κατ’ αντικείμενο.

Η μελέτη αυτή εξετάζει τις μορφές των υποκειμενικά σύνθετων δικών υπό το πρίσμα, όμως, του κτηματολογικού δικονομικού δικαίου, το σύνολο, δηλαδή, των ισχύοντων κανόνων που διέπουν τις δίκες που σχετίζονται με την εφαρμογή της νομοθεσίας περί κτηματολογίου στην Ελλάδα, οι οποίες θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν σχεδόν διαδικαστικές αποκλίσεις από τις συνήθεις μορφές πολιτικής δίκης που ρυθμίζονται στον ΚΠολΔ. Έτσι, μορφολογικά, η εργασία αυτή παρουσιάζει μια συστηματική ανάλυση του θεσμού της ομοδικίας, των ομοδικιακών σχέσεων και της συμμετοχής τρίτων στην κτηματολογική δίκη μέσα από ένα συγκριτικό πλαίσιο των κανόνων που ισχύουν στο πεδίο των συνήθων πολιτικών δικών και αυτών που εφαρμόζονται στο πεδίο του κτηματολογικού δικονομικού δικαίου.