Μερικά όνειρα δε γίνονται ποτέ πραγματικότητα· ίσως ο Θεός το διάλεξε να μείνουν μονάχα όνειρα. Ζώντας το αίσθημα της χαρμολύπης ο Ποιητής, που του ανετέθη ο επικήδειος λόγος στο μνημόσυνο του Μάρτυρα, ζητά την επιφοίτηση από τη Μούσα, τα υλικά μα έμψυχα στοιχεία της Ελλάδος. Νιώθει ευγνώμων στη χωροχρονική, μυστική κι αδόκητη οικονομία της ζωής, που τον αξίωσε να συντάξει το μικρό αφιέρωμα στα έργα και τις ημέρες του Αλέξανδρου Παναγούλη. Η Μούσα της ποιητικής τέχνης του μεταδίδει το χάρισμα κι εξαίφνης παρουσιάζονται πρόσωπα σαφή κι ασαφή, όπως ο ίδιος ο Μάρτυρας, η Πενθούσα Μάνα, ο Τύραννος και η Ελευθερία. Γέννημα μιας ψευδαίσθησης ή καρπός μιας αποκεκαθαρμένης πίστης η Ελλάδα εστί πανταχού παρούσα...