Το νερό είναι απαραίτητο στοιχείο για να ζυμωθεί η ζωή, να καρπίσουν οι ιδέες και να βλαστήσει ο πολιτισμός.

Αν σκεφτούμε ότι η Αθήνα μεγαλούργησε, ένας κατά τα άλλα ξερικός τόπος, τούτο οφείλεται στα νερά που ξεπηδούσαν από τις παρυφές του Υμηττού, της Πάρνηθας και από τις πλούσιες νερομάνες δεξαμενές, της Μαρουσιώτικης γης.

Συμπλήρωμα αυτών, ήταν τα λιγοστά νερά των πηγαδιών, οι ταπεινές πηγές και τα φτωχικά ποταμάκια, τα οποία ξέφευγαν από κάποιες φλεβίτσες του υδροφόρου ορίζοντα της Ιερής Αττικής γης.

Αυτά ζωογόνησαν τις ρυτίδες του άνυδρου Αθηναϊκού τοπίου, δρόσισαν τις ρίζες των δένδρων κι ξανάδωσαν το χρυσαφένιο χρώμα, στα φύλλα των γέρικων ελιών.

Άνθισαν μυριόχρωμα άνθη, ομόρφυναν και ευωδίασαν το τοπίο και η θεά Αθηνά, νίκησε και ξεπέρασε με το τρόπο της, το πείσμα του Ποσειδώνα, αποδεικνύοντας ότι ένας κλάδος ελιάς, αξίζει πιότερα από μια δυνατή τρίαινα.

Με αυτό τον τρόπο πλούτισαν και στέριωσαν τη ζωή, στην στερημένη από νερό γη, που πάνω της θεμελιώθηκαν τ` αξεπέραστα μνημεία πνευματικοί φάροι, σημεία αναφοράς, απείρου κάλλους και αρμονίας, που εκστασιάζουν την ανθρωπότητα μέχρι και σήμερα.

Οι ακριβές σταγόνες αυτού του σπάνιου νερού, πότισαν τις βραγιές της σοφίας, θέριεψαν ιδέες και αξίες, που άλλαξαν την πορεία της ανθρωπότητας και ξεδίψασαν πνευματικά, τον έτσι κι` αλλιώς διψασμένο άνθρωπο για ομορφιά και γνώση.

Γιάννης Λ. Λάμπρου