Ο σαρκασμός, η διακριτική ειρωνεία, το άλγος χωρίς νόστο, τουλάχιστον προφανή, η ποίηση, ο χρόνος, το απόλυτο τώρα. Η καινούργια συλλογή της δοκιμασμένης ποιήτριας Χαράς Πρεβεδώρου αντηχεί τον μέσα κόσμο, που τείνει να κυριαρχήσει στα πάντα. Αλλά όχι· η εξέλιξη της ζωής χρειάζεται σύνθεση μετά την -επώδυνη έστω- αντίθεση. Απόσπασμα από το βιβλίο Λύτρα Η ποίηση ως λύτρα πού ξανακούστηκε. Σώθηκαν, λέει, τραγουδώντας Ευριπίδη ανάμεσα σ΄ εχθρούς, καθώς ζητιάνευαν στις πόρτες για ψωμί ή μπρος στις τράπεζες εζωγρημένοι. Πώς να αισθάνθηκε ο Ποιητής ως ποιητής πραγματικής ζωής χάρη στη μίμησή της με τέτοιον στέφανο στο μέτωπό του και με φιλήματα βαριά στα χέρια; Μπορεί και ενοχές για όσους δε σώθηκαν. Επίσης σκέπτομαι το τώρα κι ότι ο χρόνος μεταφέρει σημασίες, να παίζουνε οι ποιητές τα σοβαρά παιχνίδια τους. Μπροστά στις τράπεζες ξανά ανάμεσα σ΄ εχθρούς ξανά έχουμε πλήθος ποιητών να τραγουδήσουμε, αν τέτοια ακόμη κατορθώνει η ποίηση.