Οι Βιομηχανικοί Εργάτες του Κόσμου (IWW) - μια οργάνωση που σύμφωνα με τα μέλη της είναι «ό,τι πιο σπουδαίο υπάρχει στη Γη», μα σύμφωνα με τους εργοδότες και τους συντηρητικούς απειλή για την κοινωνία - συμπλήρωσαν το 2005 έναν αιώνα ζωής. Πώς είναι δυνατόν ένα κίνημα, που στο απόγειό του είχε περισσότερα από εκατό χιλιάδες μέλη, να συσπειρώσει για μια περίοδο τους φτωχότερους και πιο καταπιεσμένους εργάτες από κάθε φυλή και ομάδα και να γράψει μερικά από τα πιο συγκινητικά και αστεία τραγούδια που σατίριζαν τους πλούσιους εκμεταλλευτές και τους πρόθυμους σκλάβους τους; Γιατί Αμερικανοί ποιητές, συγγραφείς και ριζοσπάστες, από τον Τζον Ντος Πάσος και τον Γκάρι Σνάιντερ ως τον Νόαμ Τσόμσκι, εξακολουθούν να επικαλούνται τους «Wobblies» τη στιγμή που η ανάμνηση των περισσότερων συνδικάτων έχει σβηστεί από τη μνήμη; Αφίσες, ιστορίες, απεργίες, τραγούδια, ποιήματα, ήρωες. Ένα λεύκωμα-μνημείο για την εργατική πάλη της «άλλης» Αμερικής.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]