Τρικυμία εν κρανίω: ένα μωσαϊκό σκέψεων. Σκέψεις που μπλέκονται μεταξύ τους, σκέψεις που αυτοαναιρούνται, σκέψεις που έχουν το προνόμιο να μην καταλήγουν πουθενά και να γεννούν ακόμα περισσότερες σκέψεις, κραυγάζοντας το χάος της ύπαρξής μας.

 «Είναι σαν να επιβιβάστηκε ο καπετάνιος του Τιτανικού σε σωστική λέμβο λίγο μετά την πρόσκρουση στο παγόβουνο, και καθώς τον κατέβαζαν με τα σκοινιά στη θάλασσα να πέταξε τα κλειδιά του καραβιού στον παρακείμενο μούτσο και να του είπε “Εμείς ό,τι ήταν να κάνουμε το κάναμε, τώρα εσείς τα νέα τα παιδιά πρέπει να βγείτε μπροστά”. Αυτά σκέφτομαι τα βράδια και δεν μπορώ να κοιμηθώ. Τέλος πάντων, καλοκαίρι είναι, θα περάσει...»