Από τότε που, στις 29 Μαΐου 1453, οι Τούρκοι του σουλτάνου Μωάμεθ του Β’ κατέλαβαν την Κωνσταντινούπολη, το μόνο που απομένει από την περήφανη βυζαντινή αυτοκρατορία είναι ένα μικρό κομμάτι ελληνικού και χριστιανικού εδάφους: η Τραπεζούντα - η αυτοκρατορία της Τραπεζούντας. Μια αυτοκρατορία εύθραυστη, στο θρόνο της οποίας ανεβαίνει, το 1458, ο Δαβίδ Κομνηνός, ο τελευταίος απόγονος μιας ένδοξης οικογένειας. Ο καινούριος βασιλιάς, άνθρωπος μορφωμένος και εκλεπτυσμένος, περισσότερο φιλόσοφος παρά πολιτικός, γνωρίζει ότι πλησιάζει ο καιρός που η οθωμανική νύχτα θα σκεπάσει την πολιτεία του. Παρόλο που προσπαθεί να κυβερνήσει μια κοινωνία σε αποσύνθεση, να θωρακίσει την ψυχή του στο Μοναστήρι της Σουμελά, να αναζητήσει συμμαχία με τον εμίρη της Ορδής του Λευκού Προβάτου, βλέπει το τέλος. . . Τα σημάδια είναι παντού: τα ποντίκια εισβάλλουν στο παλάτι, τα τείχη καταρρέουν, οι έμπιστοί του συνωμοτούν και προδίδουν, η Δύση δεν ανταποκρίνεται πια. Μια μέρα του 1461 οι Τούρκοι επιτίθενται. . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]