Κάθομαι πάνω στις πρώτες λέξεις, με ταξιδεύουνε στα χρόνια πίσω τα παλιά σ΄ ένα γραφείο με παλιά αντικείμενα. Εκεί βρίσκεται ο φοβερός παππούς, ο ήρωας της πρώτης σελίδας, και στεγνώνει το μελάνι. Βιάζομαι να ξεφυλλίσω όλο το βιβλίο, να τα δώ όλα, γλιστράω από τη μια σελίδα στην άλλη, περνάω γρήγορα τη σελίδα του χαρτοκόπτη -μη με ρωτήσετε γιατί- καθυστερώ κοντά στη γλυκιά μαμά χαρτοπετσέτα, και με ξεσηκώνει η μουσική που συνοδεύει το ρολό της κουζίνας. Λέω να τεντώσω ένα άσπρο πανί, μια λάμπα στο πίσω μέρος ...μικρές χάρτινες φιγούρες στερεωμένες σε ξυλάκια να κινούνται αέρινα, να μικραίνουν και να μεγαλώνουν, μια να εμφανίζονται και μια να χάνονται... Είναι η ώρα που σκοτινιάζει... Θέλω να δω το πεφταστέρι, να κάνω και εγω μια ευχή. Πατάω στις μύτες των ποδιών, σιγοτραγουδώντας. Λίγη κόλλα από αλεύρι. Κι ένα σπάγκο μακρύ και γερό. Δύο πηχάκια σταυρώνεις. Σκουλαρίκια τους βάζεις. Κι αποκτάς έναν χαρταετό. Θ΄ ανεβούμε ψηλά στ΄ αστέρια Θα πετάξουμε στο φεγγάρι Έφτασα στην τελευταία σελίδα. Αναρωτιέμαι μήπως το ταξίδι δεν τελείωσε, αλλά αρχίζει τώρα μέσα από τη χαρά του παιχνιδιού των μικρών δημιουργών στους οποίους απευθύνεται.