Διαθέσιμο κατόπιν παραγγελίας
Αποστέλλεται την ίδια ή την επόμενη εργάσιμη
Κατηγορίες:
Έτος κυκλοφορίας
Εκδότης
Γεννήθηκε στον Πειραιά στις 12 Οκτωβρίου 1929. Για δύο χρόνια φοίτησε στην τότε Ανωτάτη Εμπορική Σχολή. Από το 1952 μέχρι το 1957 σπουδάζει στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας. Ακολουθεί δίμηνη παραμονή του στο Άγιο Όρος (1958), όπου μελετά βυζαντινούς εικονογραφημένους κώδικες. Παίρνει διετή υποτροφία από την ιταλική κυβέρνηση (1958). Από το 1959 μέχρι το 1961 είναι υπεύθυνος του καλλιτεχνικού τμήματος του νεοϊδρυθέντος Εθνικού Οργανισμού Ελληνικής Χειροτεχνίας. Κατά τη δεκαετία του ʼ60, παράλληλα με τη ζωγραφική ασχολείται με το design για βιοποριστικούς λόγους. Σχεδιάζει αντικείμενα για την εγχώρια και τη διεθνή αγορά. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της «Ομάδας τέχνης α» (1961-67) και της «Ομάδας για την Επικοινωνία και την Εκπαίδευση μέσω της Τέχνης» (1976-81). Το 1975 γίνεται μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών (Ι.Κ.Υ.). Το 1976 εκλέγεται καθηγητής στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας. Διετέλεσε πρύτανης της Α.Σ.Κ.Τ. την περίοδο 1979-82. Από το 1981 έως το 1983 ήταν μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Εθνικού Θεάτρου της Αθήνας. Είναι μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Μορφωτικού Ιδρύματος της Εθνικής Τραπέζης από το 1995 και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Εταιρείας Σπουδών Νεοελληνικού Πολιτισμού και Γενικής Παιδείας από το 1997. Έχει πραγματοποιήσει 23 ατομικές εκθέσεις, από τις οποίες οι 14 παρουσιάστηκαν στην περιοχή της Αθήνας.
O Μανώλης Ζαχαριουδάκης είναι ζωγράφος. Γεννήθηκε το 1958, ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Από το 1984 έχει παρουσιάσει πάνω από 20 ατομικές εκθέσεις και έχει λάβει μέρος σε ομαδικές στην Αθήνα, σε πολλές πόλεις της Ευρώπης και στη Νέα Υόρκη. Το 1997 εκδόθηκε το βιβλίο του Μπέογουλφ και άλλες εικόνες και το 2001 το Προϊστορικό Ρεστοράν (Κέδρος). Το 2003 πήγε ως επισκέπτης καλλιτέχνης στο Princeton University. Έργα του βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές και στις πινακοθήκες Σούτσου, Αβέρωφ, Ρόδου, ΜΜΣΤ.
Ο Αλέξανδρος Ψυχούλης γεννήθηκε στον Βόλο το 1966. Σπούδασε ζωγραφική στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας με καθηγητή τον Παναγιώτη Τέτση. Σήμερα είναι καθηγητής Τέχνης και Τεχνολογίας στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και από το 2017 διευθύνει το πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών με τίτλο "Μεταβιομηχανικός σχεδιασμός, σχεδιαστικές και καλλιτεχνικές πρακτικές για την παραγωγή της καθημερινής ζωής". Το εικαστικό του έργο αποτελείται από διαδραστικές ή μη εγκαταστάσεις στο χώρο, ζωγραφική, γλυπτική και animation. Έχει πραγματοποιήσει 25 ατομικές και έχει συμμετάσχει σε πολλές ομδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Το 1997 του απονέμεται το βραβείο Benesse για το έργο του Black Box με το οποίο εκπροσώπησε την Ελλάδα στην 47η Biennale της Βενετίας. To 2000 έγραψε το θεατρικό έργο "Δεν πιστεύω στα μάτια σου", που ανέβηκε τον ίδιο χρόνο στο θέατρο του Νέου Κόσμου, σε σκηνοθεσία Εμμανουήλ Κουτσουρέλη.
Ο Ιάσων Μολφέσης (1925-2009) γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, στο εργαστήριο του Kωνσταντίνου Παρθένη, μεταξύ 1941-46, και παράλληλα φοίτησε στη Νομική Σχολή Αθηνών. Κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας μελέτησε τη βυζαντινή τέχνη στη Βόρειο Ελλάδα. Στη συνέχεια παρακολούθησε την Εcole des Beaux Arts στο Παρίσι (1951-52). Εγκαταστάθηκε μόνιμα στο Παρίσι σε μια εποχή έκρηξης των νέων ρευμάτων της αφηρημένης τέχνης και του αφηρημένου εξπρεσιονισμού. Στην αρχή ασχολήθηκε με τη ζωγραφική (μεταξύ 1950 και 1968) και αργότερα πέρασε στη γλυπτική, δημιουργώντας τα πρώτα του ανάγλυφα. Την εικοσαετία 1950 - 1970 έκανε συνθέσεις με ανθρώπινες μορφές και τοπία που διακρίνονταν για τον χρωματικό περιορισμό τους (άσπρο, μαύρο, γκρι και ώχρες). Τα έργα του ξεχώριζαν για τον λυρισμό, τη χειρονομιακή γραφή και την εξπρεσιονιστική δραματικότητα. Από το 1970 αρχίζει να πραγματοποιεί μεγάλες γλυπτικές εγκαταστάσεις στο Παρίσι, σε διάφορες πόλεις της Γαλλίας και σπανιότερα στην Ελλάδα. Στις συνθέσεις του μεταφέρει σε σφυρήλατο μολύβι το σύστημα των σκούρων στιγμών, των οπών και των λευκών επιφανειών των ταινιών του ηλεκτρονικού υπολογιστή, πειραματιζόμενος με τις τρεις διαστάσεις, ένας από τους πρωτοπόρους καλλιτέχνες που χρησιμοποίησαν στη δουλειά τους τη νέα -τότε- τεχνολογία των υπολογιστών. Το 1988 εξελέγη καθηγητής στη Σχολή Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του ΑΠΘ. Τα έργα της τελευταίας περιόδου -από το 1990 και μετά- ήταν ανάγλυφες ή επίπεδες συνθέσεις, που πλησίαζαν περισσότερο τη ζωγραφική παρά τη γλυπτική. Είναι ολοκληρωμένα κυκλώματα υπολογιστή που συνδυάζονται με ανθρώπινες φιγούρες πάνω σε διαφανείς ή πολύχρωμες επιφάνειες. Το 1991 επέστρεψε στο Παρίσι όπου συνέχισε να εργάζεται. Στη μακρά πορεία της σταδιοδρομίας του πραγματοποίησε πολλές εκθέσεις στην Ελλάδα και στη Γαλλία. Μεγάλα γλυπτά του κοσμούν δημόσιους χώρους στην Τουλούζη, στο Παρίσι, στην Αθήνα, στο Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο Δελφών και αλλού. Έφυγε από τη ζωή στο σπίτι του στο Παγκράτι, στις 29 Ιανουαρίου 2009, σε ηλικία 84 ετών.
Η Νίκη Καναγκίνη γεννήθηκε στην Αλεξανδρούπολη το 1933. Ζει στην Αθήνα.
Έλληνας εικαστικός (γεν. 1924).
Ο Γιώργος Βακαλό γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1902 και πέθανε στην Αθήνα το 1991. Ξεκίνησε τη μαθητεία του στη ζωγραφική και στη μικρογραφία κοντά στον Λύσανδρο Πράσινο (πατέρα του Μάριου Πράσινου). Συνέχισε στo Παρίσι (1922-1928), στις Ecole des arts decoratifs και στις Ακαδημίες Grande chaumiere και Julian. Σπούδασε, επίσης, σκηνογραφία στη θεατρική σχολή του C. Dullin L΄ atelier και κοντά στον L. Medgyes. Κατά τη δεκαετία 1930-1940, συνεργάστηκε ως σκηνογράφος με τους J. Copeau, J.-L. Barrault, M. Saint-Denis, Itkin, σε διάφορα θέατρα στο Παρίσι, καθώς επίσης και με την Compagnie des Quinze στο Globe Theatre στο Λονδίνο.
Εξέθετε τακτικά τη ζωγραφική του στα Salon d΄automne και Salon des independants και όλο αυτό το διάστημα μετείχε σε διεθνείς εκθέσεις σκηνογραφιών, ενώ το 1938 διακρίθηκε με το Α΄ Βραβείο ζωγραφικής στην Exposition Carmine. Οι μακέτες των σκηνικών του για την Ειρήνη του Αριστοφάνη, που ανέβασε ο C. Dullin αγοράστηκαν τότε από το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης.
Το 1940, ύστερα από την εισβολή των Γερμανών στη Γαλλία, έρχεται στην Ελλάδα και αρχίζει τις συνεργασίες του με ελληνικά θέατρα, όπως την Εθνική Λυρική Σκηνή, το Κ.Θ.Β.Ε., το Εθνικό Θέατρο, κ.ά. Υπήρξε από τα ιδρυτικά μέλη της ομάδας Στάθμη και ίδρυσε το 1957 μαζί με τους Π. Τέτση, Φ. Φραντζισκάκη και Ε. Βακαλό την πρώτη Σχολή Διακοσμητικών Τεχνών της Ελλάδας.
Έχει παρουσιάσει έργα του σε ατομικές εκθέσεις σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Κύπρο, Λος Άντζελες, ενώ το 1994 οργανώθηκε αναδρομική έκθεση στην Γκαλερί Νέες Μορφές στην Αθήνα. Έχει πάρει μέρος σε πολλές ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό (Biennale Αλεξάνδρειας,1967 κ.ά.) και έχει τιμηθεί με το παράσημο του Ιππότη της Λεγεώνας της Τιμής από το Γαλλικό Κράτος το 1953.
Η Όπυ Σαρπάκη-Ζούνη (1941-2008) γεννήθηκε στο Κάιρο με καταγωγή από την Κρήτη, από τον παππού της. Σπούδασε ζωγραφική στο εργαστήρι Zorian (1959-1962), κεραμική στο Αμερικανικό Κολλέγιο (1960-1962) και φωτογραφία (1959-1960) και πραγματοποίησε την πρώτη της έκθεση στη γκαλερί Nile του Καΐρου (1962). Το 1963 εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Αθήνα, όπου συνέχισε τις σπουδές της στην Α.Σ.Κ.Τ., αρχικά στη ζωγραφική (1963-1968), με δάσκαλο το Γιάννη Μόραλη, και την κεραμική (1963-1965) και αργότερα στη σκηνογραφία-διακόσμηση (1967-1969). Πραγματοποίησε περισσότερες από εβδομήντα ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και συμμετείχε σε περισσότερες από 450 ομαδικές εκθέσεις (μεταξύ των οποίων οι Biennale της Αλεξάνδρειας, 1970, του Σάο Πάολο, 1977, της Λιουμπλιάνα, 1979-1987, του Fedrikstad, 1980-1999, του Μπάντεν-Μπάντεν, 1983, της Κρακοβίας, 1986-1997, του Βελιγραδίου, 1994-1996, κ.ά.). Ανάμεσα στις τιμητικές εκδηλώσεις για το έργο της, ξεχώρισε η διπλή ατομική της έκθεση στο Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών και στην "Αίθουσα Τέχνης Αθηνών", τον Νοέμβριο του 1992, μαζί με στρογγυλό τραπέζι για το έργο της με τη συμμετοχή των Ελένης Αρβελέρ, Rene Berger, Μπίας Παπαδοπούλου και Αθηνάς Σχινά, καθώς και η αναδρομική έκθεση στη νέα πτέρυγα του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης, τον Νοέμβριο του 2006, με επιμελητή τον Γιάννη Μπόλη. Καταξιωμένη καλλιτέχνης στον χώρο της γεωμετρικής αφαίρεσης, προσέδωσε στο έργο της ένα προσωπικό ιδίωμα χρώματος, φαντασίας και φωτεινότητας. Ήταν παντρεμένη με τον Αλέκο Ζούνη, με τον οποίο απέκτησε δύο γιους και μία εγγονή. Πέθανε στις 5 Δεκεμβρίου του 2008, σε ηλικία 67 ετών, στο νοσοκομείο Μετροπόλιταν, έπειτα από δωδεκαετή μάχη με τον καρκίνο, η οποία την ταλαιπώρησε από την αρχή αλλά δεν την εμπόδισε να συνεχίσει να δουλεύει.
Η ίδια έλεγε για το έργο της: "Πάντα γνώριζα πως η τέχνη μου έχει άμεση σχέση με τα κοινωνικά συστήματα που επικρατούν. Πιστεύω πως, αν ζούσα σε άλλη εποχή, θα είχα εκφράσει διαφορετικά τις ιδέες μου και θα έφτιαχνα άλλα έργα. Επίσης, αν ζούσα και σε άλλη χώρα, θα προέκυπταν και άλλα έργα. Όμως το σημαντικό για κάθε άνθρωπο είναι να τολμά. Κάθε δημιουργός πρέπει να συνειδητοποιεί ότι το πολυτιμότερο που διαθέτει είναι η σκέψη του και πως μπορεί να αναπτύξει με άπειρους τρόπους το δώρο της έκφρασης, αν ενεργοποιήσει την εσωτερική του φλόγα. Το συνολικό του έργο δεν είναι στατικό, είναι μια διαδρομή, μια πορεία που έχει σχέση με τη ζωή και την εποχή του. Οι θεωρίες δεν έχουν αξία για την ίδια την τέχνη, αλλά για την ιστορία της. Στη τέχνη σημασία έχει ο τρόπος. Επιτρέπονται όλα και τίποτα. Η τέχνη είναι τόλμη, ένας διαρκής αγώνας για να ξεπερνάς τα όρια του εαυτού σου. Κέρδος είναι το ξετύλιγμα της προσωπικότητάς σου μέσα στο χρόνο, ο διάλογος με τον εαυτό σου, με τις γενιές. [...]"
(από τον κατάλογο της έκθεσης στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, 2006)
Ο Κάρολος Τσίζεκ (1922-2013) ήταν εικαστικός καλλιτέχνης και ποιητής της Θεσσαλονίκης. Γεννήθηκε στη Μπρέσια της Ιταλίας από Τσέχους γονείς, αλλά το 1929 εγκαταστάθηκε μαζί με τους γονείς του στη Θεσσαλονίκη. Έκανε τις εγκύκλιες σπουδές του στο ιταλικό σχολείο Santorre di Santarosa, στο Επιστημονικό Λύκειο Umberto I και στο Ιταλικό Ινστιτούτο (Istituto Italiano di Cultura). Σπούδασε ιστορία-αρχαιολογία και ιταλική φιλολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, μεταξύ 1941-1950, και εργάστηκε ως διερμηνέας και μεταφραστής. Μεταξύ 1945-1948 συνεργάστηκε με το περιοδικό "Κοχλίας". Το 1961 έγινε καθηγητής στο τμήμα Ιταλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του ΑΠΘ (όπου δίδαξε μέχρι το 1988). Το 1987 πήρε την ελληνική υπηκοότητα. Μαζί με τον Ντίνο Χριστιανόπουλο υπήρξαν υπεύθυνοι για την έκδοση του περιοδικού "Διαγώνιος", από το 1958 έως το 1983 (τυπώθηκαν 60, συνολικά, τεύχη και 30 ανάτυπα, όλα στο τυπογραφείο του Νίκου Νικολαΐδη, που σήμερα δεν υπάρχει), καθώς και για τις εκδόσεις του ίδιου εκδοτικού οίκου (περίπου 170 βιβλία, με δική του γραφική και καλλιτεχνική επιμέλεια). Δημοσίευσε μεταφράσεις έργων από τα τσεχικά και τα ιταλικά, μεταξύ των οποίων: - Γίρζι Βολκρ, "Οκτώ ποιήματα", Θεσσαλονίκη, ανάτυπο από το περιοδικό "Διαγώνιος", 1959 - Πετρ Μπέζρους, "Τραγούδια της Σιλεσίας", μτφρ. Κάρολος Τσίζεκ - Γιώργος Ιωάννου, Θεσσαλονίκη, ανάτυπο από το περιοδικό "Διαγώνιος", 1959/2 - Ίβαν Όλμπραχτ, "Ο θάνατος του ληστή Νίκολα Σούγαϊ" (απόσπασμα από μυθιστόρημα), Θεσσαλονίκη, ανάτυπο από το περιοδικό "Διαγώνιος", 1960/2 - Γιόζεφ Γιόρα, "Πέντε ποιήματα", Θεσσαλονίκη, ανάτυπο από το περιοδικό "Διαγώνιος", 1961 - Φράνια Σράμεκ, "Το φεγγάρι πάνω στον ποταμό" (απόσπασμα από θεατρικό έργο), Θεσσαλονίκη, ανάτυπο από το περιοδικό "Διαγώνιος", 1961/1 - Αδελφοί Τσάπεκ, "Από τη ζωή των εντόμων" (απόσπασμα από θεατρικό έργο), Θεσσαλονίκη, ανάτυπο από το περιοδικό "Διαγώνιος", 1962 - "Τρία δοκίμια του Εμίλιο Τσέκκι", μτφρ. Γιάννη Ροσολάτου και Καρόλου Τσίζεκ, δίγλωσση έκδοση, Τετράδια του Ιταλικού Επιμορφωτικού Ινστιτούτου, Θεσσαλονίκη, 1974 - Ντάλιμπορ Πέσεκ, "Ακολουθώντας την συνταγή. Ποιήματα", μτφρ. Κάρολος Τσίζεκ - Μαρία Καραγιάννη, Παιανία, "Το οκτασέλιδο του Μπιλιέτου" 32/2002 - Jaroslav Seifert, "Η γλυκειά συμφορά της ποίησης. Επιλογή από το έργο του", Ποταμός, Αθήνα 2003, καθώς και τεχνοκριτικά σημειώματα: - "Ο ζωγράφος Τάκης Ιατρού", Θεσσαλονίκη, ανάτυπο από το περιοδικό "Διαγώνιος", 1967/9 - "Άγγελος Καλογερόπουλος", Θεσσαλονίκη, ανάτυπο από το περιοδικό "Διαγώνιος", 1967/ΙΙ - "Το ξυλόγλυπτα του Δημήτρη Αγοραστή", Θεσσαλονίκη, ανάτυπο από το περιοδικό "Διαγώνιος", 1969/19 Το 2000 αναγορεύθηκε σε επίτιμο διδάκτορα του ΑΠΘ. Από το ιταλικό κράτος τιμήθηκε με τις διακρίσεις Μedaglia di Βenemerenza Culturale (1960) και Οrdine di Cavaliere al Merito (2000). Το 2005 εκδόθηκαν τα ποιήματά του σε συγκεντρωτική έκδοση με τίτλο "Στίχοι έρωτα και αγάπης", από τις εκδόσεις Μπιλιέτο. Το 2013 η συλλογή πεζογραφημάτων με τίτλο "Η λιμνοθάλασσα της Γεωργικής Σχολής και άλλες αφηγήσεις", από τις εκδόσεις Κίχλη. Πέθανε στη Θεσσαλονίκη, στις 14 Δεκεμβρίου 2013, σε ηλικία 91 ετών.
Ο Ζάφος Ξαγοράρης (1963) σπούδασε στην Αρχιτεκτονική Σχολή του Ε.Μ.Π. (1982-1983) και στη συνέχεια στην Α.Σ.Κ.Τ. (1983-1988). Πραγματοποίηση μεταπτυχιακές σπουδές στο CAVS του Πανεπιστημίου MIT της Μασαχουσέτης (1989-1991). Συμμετείχε στην Μπιενάλε του Σάο Πάολο (2006) και στην 1η Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης (2007).
Ο εικαστικός Κωνσταντίνος Ξενάκης γεννήθηκε στο Κάιρο το 1931. Πήρε πτυχίο διακοσμητή εσωτερικής αρχιτεκτονικής από την Ecole Superieure des Arts Modernes του Παρισιού και σπούδασε ζωγραφική στην Academie de la grande Chaumiere και στη Notre Dame des Champs με τον H. Goetz.
Έχει διδάξει στο Schiller College, και στην Ecole Normale Superieure de l΄Enseignement Technique, Cachan στη Γαλλία. Έχει δώσει διαλέξεις και σεμινάρια στo Hochschulle fur Bildende Kunste του Bερολίνου, στην Ecole Nationale des Beaux Arts, Dijon, στο Musee d΄Art Moderne de la Ville de Paris, Centre Georges Pompidou στη Γαλλία, στο Galerie Walker Hill, Art Center, και στο Faculte des Beaux Arts EHWA University στη Seoul.
Του έχουν απονεμηθεί τιμητικές διακρίσεις από το γαλλικό κράτος και τη Γαλλική Ακαδημία Καλών τεχνών, από το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Σεούλ, Ν. Κορέα, από την Αμπέτειο Σχολή του Καΐρου, και από κοινωνικά κέντρα και συλλόγους διεθνώς. Έχει κάνει πάνω από 50 εικονογραφήσεις εκδόσεων και εξωφύλλων. Έχει δώσει περισσότερες από 80 συνεντεύξεις σε ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές και έχει συμμετάσχει σε περισσότερες από 70 ατομικές και περισσότερες από 300 ομαδικές εκθέσεις στην Ευρώπη, Ασία, Αμερική, Αφρική. Έχει κάνει 3 μνημειακές κατασκευές στη Γαλλία και στην Ελλάδα, ενώ έχουν γίνει πολλά βίντεο και ταινίες μικρού μήκους στην Ευρώπη για έργα του.
Ελληνίδα εικαστικός (1923 - 1984).
Ελληνίδα εικαστικός και γλύπτρια (1920 - 2000).
Ο Βαλέριος Καλούτσης γεννήθηκε στα Χανιά το 1927 και σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, με δάσκαλο τον Γιάννη Μόραλη, στο Saint Martin΄s School του Λονδίνου και στην Ecole des Beaux Arts του Παρισιού. Ήδη από τη δεκαετία του ΄50 έχει μια έντονη παρουσία στον ευρωπαϊκό χώρο, συνδυάζοντας την τεχνολογία με την καλλιτεχνική έκφραση και την αγωνία για τη διατύπωση ενός προσωπικού οράματος με τα πιο ρηξικέλευθα επιστημονικά δεδομένα. Το 1955 συμμετέχει σε μεγάλη ομαδική έκθεση στην Picadilly Gallery της Cork Street στο Λονδίνο. Το 1957 η πρώτη ατομική του έκθεση στο Παρίσι (Galerie 93, Faubourg) αποσπά εκτενείς αναφορές στον γαλλικό Τύπο. Το 1960 υπογράφει συμβόλαιο με τη Redfern Gallery στο Λονδίνο, όπου εκθέτει συνεχώς από το 1961 έως το 1968. Την ίδια εποχή ασχολούνται μαζί του κριτικοί κύρους όπως οι Julian Hall, Charles Spencer, Eric Newton, Edward Lucie-Smith, Conroy Maddox, Pierre Rouve, Jasia Reichardt, κ.ά., σε έντυπα όπως τα "Guardian", "Times", "Arts Review", το γαλλικό "Art" (με την υπογραφή του Michel Ragon), κ.ά. Τον Ιούλιο του 1962 το περιοδικό "The Studio" κυκλοφορεί με φωτογραφία του Καλούτση στο εξώφυλλο και μεγάλη συνέντευξή του στο εσωτερικό με τίτλο "Ego into Art". Το 1968 λαμβάνει μέρος στην ομαδική έκθεση που διοργανώνει ο Χρήστος Ιωακειμίδης στο Βερολίνο, με τίτλο "Avantgarde, Griechenland" (συμμετέχουν επίσης οι Δανιήλ, Λογοθέτης, Νίκος -Κεσσανλής-, Παύλος, Τάκις, Τσόκλης και Ξενάκης), και το 1969 στην "Expo ΄69" στο Μόντρεαλ, ενώ επεξεργάζεται μια σειρά από φωτοκινητικά και ηχοκινητικά έργα ("Kinoptics" και "Naturmatic"). Η αλλαγή της σταδιοδρομίας του Βαλέριου Καλούτση σημειώνεται όταν πεθαίνει ο ιδιοκτήτης της Redfern Gallery, το 1968, η γκαλερί κλείνει και ο Καλούτσης χάνει τον άνθρωπο που τον πίστευε και τον στήριζε. Το γεγονός αυτό θα σημάνει μια περίοδο μεγάλης εσωστρέφειας έως τη στιγμή που ο Καλούτσης θα αρχίσει να συνεργάζεται με τον "Δεσμό" του Μάνου Παυλίδη και της Έπης Πρωτονοταρίου (1973). Ταυτόχρονα, ο Καλούτσης συμμετέχει ανελλιπώς στη Fiac του Παρισιού από το 1974 έως το 1980. Από το 1990 ζει μόνιμα στα Χανιά, συνεχίζοντας να παράγει αδιάκοπα και συνεχίζοντας να εμπνέεται από τη γενέθλια γη. Παραδόξως ο Καλούτσης σήμερα δεν είναι τόσο γνωστός όσο θα του άξιζε. Τα τελευταία χρόνια μια σειρά παρουσιάσεις του έργου του (μεταξύ των οποίων η συμμετοχή στην ομαδική έκθεση του ιδρύματος ΔΕΣΤΕ, την αφιερωμένη στους καλλιτέχνες του "Δεσμού", το 1999, η αναδρομική έκθεση με τίτλο "Μεταλλαγές 1950-2000" στην αίθουσα "Το Μήλο Τεχνοχώρος", στην Αθήνα, το 2004, και κυρίως η αναδρομική έκθεση "Ανατροπές 1954-2004" στη Δημοτική Πινακοθήκη Χανίων, μεταξύ 7.11.2005 - 7.1.2006, σε επιμέλεια Μ. Στεφανίδη), επιχειρούν να αποκαταστήσουν, εν μέρει, την ιστορική αλήθεια και να του αποδώσουν τη θέση που του ανήκει στο καλλιτεχνικό γίγνεσθαι της νεώτερης και νεωτερικής τέχνης στη χώρα μας.
Ο Διονύσης Καββαθάς είναι επίκουρος καθηγητής φιλοσοφίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
