Η κουλτούρα της εκροής είναι η μέσω του μπαρόκ ίχνους απελευθέρωση της εσωτερικότητας από την τυραννία της εξωτερικότητας, ή ακόμη η λύτρωση από την αντίθεση μεταξύ εσωτερικότητας και εξωτερικότητας που καταδυναστεύει όχι μόνο τη μεταφυσική του in der welt οικείν, αλλά και την διαρκή σύγκρουση μεταξύ σημαίνοντος και σημαινόμενου in der Buch ονομάζειν το οικείν. Είναι η απολύτρωση της ομιλίας από τους φραγμούς της γλώσσας και ταυτοχρόνως η εκχώρηση της γλώσσας στο δια του ονομάζειν οικείν μέσω του έσχατου ουρανού του κενού σημαίνοντος. Ο Bruno Zevi έχει υποδείξει αυτήν ακριβώς την απελευθέρωση και την απολύτρωση που το μπαρόκ επιτυγχάνει, θραύοντας την τυραννία του χώρου και του χρόνου, και εντέλει θραύοντας τη σύμβαση της γεωμετρικής γλώσσας: `Το μπαρόκ`, αποφαίνεται, `είναι η απελευθέρωση του χώρου, είναι η πνευματική απελευθέρωση από τους κανόνες των συγγραφέων διατριβών, από τις συμβάσεις, από τη στοιχειώδη γεωμετρία και από τη στατική, είναι απελευθέρωση από τη συμμετρία και από την αντίθεση μεταξύ εσωτερικού και εξωτερικού χώρου. Εξ αιτίας αυτής της επιθυμίας του για απελευθέρωση, το μπαρόκ υψώνεται σε ένα ψυχολογικό σημαίνον, το όποιο υπερβαίνει εκείνο της αρχιτεκτονικής του XVII και XVIII αιώνα, για να σημάνει μια ψυχική κατάσταση ελευθερίας, μια δημιουργική στάση ανέλκυσης από τις πνευματικές και μορφικές προκαταλήψεις, που είναι κοινή σε περισσότερες από μια στιγμή της ιστορίας της τέχνης [...] Μιλάμε ακόμη και για μοντέρνο μπαρόκ όταν ή τάση της οργανικής αρχιτεκτονικής αναγγέλλει τη δήλωση ανεξαρτησίας της από φόρμουλες και φοντσιοναλισιτκά σχήματα. [...]

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]