Πότε πότε, ο πατέρας μιλούσε και για τη χώρα της μαμάς. Για τον καυτό ήλιο του μεσημεριού, τη μάργα του εδάφους που αιωρούνταν ως σημαία σκόνης πάνω από τα χωράφια και τους αφρόντιστους δρόμους, για σπίτια και εισόδους δίχως τάξη και για ερειπωμένους ναούς ανά πέντε βήματα, κάτι σαν εκκλησίες, όπου μικρές, αποστεωμένες γάτες γλιστρούσαν ανάμεσα από τα απομεινάρια κιόνων και άλλα χαλάσματα. Όλοι σχεδόν οι άντρες είχαν όψη και ρούχα ατημέλητα, παπούτσια με τα τακούνια φαγωμένα και χέρια λιγδιασμένα. Όταν κάποιες φορές δεν τακτοποιούσα τα πράγματα αφότου τα χρησιμοποιούσα, ή όταν άφηνα τα παπούτσια μου πεταμένα όπως τύχει, ή όταν ήταν όλα άνω-κάτω στη σάκα μου, τότε ο πατέρας έλεγε πως ήμουν σαν εκείνους εκεί κάτω. Κι εγώ με έβλεπα σε μια κοινωνία μελαχρινών που ξάπλωναν κοντοπόδαροι κάτω από δέντρα -καθένας γύρω στα πέντε πορτοκάλια στην κορυφή του κεφαλιού- και κοιμούνταν στον ίσκιο. Ήταν άνθρωποι που εργάζονταν απρόθυμα και δεν γνώριζαν τι θα πει "τάξη". Κι εγώ έφριττα με τα τόσα πορτοκάλια κι απορούσα ξανά για τη χώρα της μαμάς. Όταν, όμως, διηγιόταν η μητέρα, μιλούσε για τη θάλασσα που ηρεμούσε κάτω από έναν γαλανό, ήρεμο και πάντοτε ασυννέφιαστο ουρανό και για ανθρώπους που γνώριζαν το νερό, τα ψάρια, τα άγρια βουνά, αλλά και για παλιούς άντρες που ο λόγος τους μετρούσε και σήμερα ακόμη, κι ανέφερε κάποια ονόματα. Ένας από αυτούς λεγόταν Αισχύλος και ήταν από το χωριό της. Το "Χρώμα της σκιάς", το οποίο ο συγγραφέας αφιερώνει στην Ελληνίδα μητέρα του, απέσπασε το 1993 το βραβείο "Μάρα Κάσσενς", το σπουδαιότερο βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα μυθιστορήματος στον γερμανόφωνο χώρο.