Φίλοι μου αναγνώστες, το βιβλίο αυτό άρχισε να γράφεται πριν από πολλά χρόνια. Έπρεπε να περάσει τόσος καιρός, πάνω από μισός αιώνας από την κήρυξη της Δικτατορίας Γλύξμπουργκ-Μεταξά και της απελευθέρωσής μας από τους Γερμανούς για να μπορούμε τώρα, με την αναγνώριση της Αντίστασης, να μιλάμε λεύτερα εμείς οι Αντιστασιακοί του ΕΑΜ, ύστερ’ από τόσων χρόνων ανελέητο διωγμό. Τώρα μπορούμε να λέμε (χωρίς το φόβο να βρεθούμε μπροστά στο απόσπασμα με την κατηγορία του «κατασκόπου» ή στην καλύτερη περίπτωση στην φυλακή ή στην εξορία) ελεύτεροι πια και με δικαιολογημένη υπερηφάνεια. Ναι! Πήρα μέρος στην Εθνική Αντίσταση κατά των κατακτητών. Ναι! Ήμουνα στρατευμένη στο ΕΑΜ. Ναι! Ήμουνα μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος. Ναι! Δεν αποκηρύσσω την ιδεολογία μου, την πίστη μου και την συμμετοχή μου στην Αντίσταση. Ναι, φίλοι μου. (...) Έτσι λοιπόν τώρα, χωρίς κίνδυνο πια και φόβο, μπορώ να μιλήσω και να γράφω ελεύθερα γιατί ό,τι έζησα στην κατοχή, ενταγμένη στο ΕΑΜ και ιδιαίτερα να αναφερθώ στην δράση του Θεάτρου της Αθήνας στην διάρκεια της Κατοχής. Μαρτυρίες θα καταθέσουν και άλλοι συνάδελφοι ηθοποιοί οργανωμένοι στο ΕΑΜ.

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]