«Ανέκαθεν μου αρκούσε να βρω ένα σπίτι χωρίς θορύβους. Ή μια γυναίκα. Τελικά, βρήκα μια γυναίκα χωρίς θορύβους, την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων. Και τρεις ακόμη συνοδοιπόρους: τον Κιμ Φίλμπι, τον Τζέημς Ντην και τη Σίντυ Λόπερ. Δεν πρόκειται απλώς για ψευδώνυμα που χρησιμοποιούμε μεταξύ μας, αλλά και για τις αντίστοιχες μάσκες που φορούμε όταν είμαστε `επί το έργον`. Οι πέντε μας, κλέβουμε απ` τους πλούσιους. Όχι με τη μέθοδο του ριφιφί, με ηλεκτρονικά μαραφέτια και σχολαστικά καταστρωμένες απάτες, αλλά με τη βία. `Υπό την απειλή βίας`, όπως λένε κι οι δημοσιογράφοι. Τραυματίσαμε αρκετούς οι οποίοι είδαν με τα μάτια της φαντασίας τους τη μούρη τους στις βραδινές ειδήσεις κι από κάτω τον τίτλο `Ήρωες!`. . . Τύψεις; Έχω. . . Πολλές και ανεξάλειπτες. . . Μα όχι για τις ληστείες μας».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]