Το σμυρναίικο τραγούδι, αλλά και γενικότερα η μουσική της Ανατολής, δεν εμφανίστηκε ξαφνικά στον ελλαδικό χώρο μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή. Τουλάχιστον μισό αιώνα νωρίτερα είχαμε τη δειλή στην αρχή, αλλά γρήγορα αυξανόμενη παρουσία των `καφέ-αμάν`. Σε μια κοινωνία διχασμένη πολιτισμικά, με τους περισσότερους μεγαλοαστούς να καμώνονται ότι διαθέτουν εξευρωπαϊσμένη κουλτούρα και να συσσωρεύονται στα αυτοαποκαλούμενα θέατρα, απολαμβάνοντας ό,τι μπουλούκι περίσσευε από τις επαρχίες της Ιταλίας και της Γερμανίας, και από την άλλη τους απλούς Έλληνες (με Ε κεφαλαίο), οι οποίοι για ποικίλους λόγους, είτε επαγγελματικούς είτε οικογενειακούς, εποίκησαν τις αστικές περιοχές του σχετικά νέου ελληνικού κράτους, και οι οποίοι δεν έβλεπαν κανένα λόγο για τον οποίο έπρεπε να αντικαταστήσουν την πατροπαράδοτη μουσική τους κληρονομιά με κάτι που τους φαινόταν τουλάχιστον ξένο και τους άφηνε αδιάφορους. Ποιοί ήταν λοιπόν οι θαμώνες αυτών των καφωδείων; Πιστεύουμε ότι η ζυγαριά έγερνε προς τη δεύτερη κατηγορία πολιτών για πολλούς λόγους. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]