Η ανάδειξη της λογοτεχνικής και, ειδικώτερα, της δραματουργικής κειμενικής ταυτότητος των πλατωνικών διαλόγων βρίσκεται τις τελευταίες δεκαετίες στην πρωτοπορία της πλατωνικής ερμηνευτικής εξ επόψεως είτε φιλοσοφικής είτε φιλολογικής. Συγχρόνως αναδεικνύεται η θεμελιώδης σημασία της προσλήψεως του Πλάτωνος από τις διαδοχικές γενεές αναγνωστών για την δόμηση της ταυτότητός του ως αρχετυπικού φιλοσοφικού συγγραφέως με βάση τις προσδοκίες των εκάστοτε διαμορφωτών του συμβολικού πολιτιστικού κεφαλαίου ανά ερμηνευτική κοινότητα και εποχή. Το παρόν βιβλίο συνιστά συμβολή στην αποτύπωση ακριβώς αυτών των δύο θεμάτων, του διαλόγου ως πεζοδράματος και (αντι)κειμένου προσλήψεως. Η πραγμάτευσή τους εκκινεί από μία σύντομη αναφορά σε βασικά θεωρητικά ζητήματα πλατωνικής ερμηνευτικής, διέρχεται από την ενδελεχή ανάλυση επιλεγμένων χωρίων του Χαρμίδου και του Φαίδρου, για να καταλήξη στην χρήση του πλατωνικού έργου ως βασικού διακειμένου ενός βυζαντινού διαλόγου του 12ου αιώνος.