Πετάχτηκε από το κρεβάτι ταραγμένος. Μόλις είχε κλείσει ακόμα μια πόρτα με εκείνο τον γνώριμο βρόντο που είχε πια αποτυπωθεί στο μυαλό του, προκαλώντας του φόβο και ταυτόχρονα μια περίεργη αίσθηση θλίψης, που τον κατέκλυζε. Κάθε βράδυ έκλεινε τα μάτια του και έμπαινε σε εκείνο τον μυστήριο κόσμο, ενώ με τον καιρό ήξερε πως γινόταν ένα κομμάτι του - χανόταν μέσα του. Δεν καταλάβαινε και αυτό τον τρόμαζε. Τρόμαζε που κάθε φορά άνοιγε τα μάτια του και ένιωθε αυτή την ανατριχίλα να διαπερνά όλο του το σώμα. Γιατί όλα έμοιαζαν τόσο αληθινά που θα `ταν δύσκολο πια να ξεχωρίσει την πραγματικότητα από τη φαντασία.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]