Διαθέσιμο κατόπιν παραγγελίας
Αποστέλλεται την ίδια ή την επόμενη εργάσιμη
ISBN:
9789603222255
Κατηγορίες:
Έτος κυκλοφορίας
Εκδότης
Ο κινηματογράφος διανύει ήδη τον δεύτερο αιώνα της προσφοράς του στην ανθρωπότητα. Όταν βρισκόταν ακόμα στα πρώτα του βήματα, τότε που κανένας δεν τον λογάριαζε σαν τέχνη, ο Μελιές, έκπληκτος, είδε να μεταμορφώνεται μια παρισινή άμαξα σε νεκροφόρα. Ένα σκάλωμα της μηχανής λήψης του γέννησε την ιδέα των κινηματογραφικών τρικ. Αυτό ήταν και η αρχή του μοντάζ, έννοια άγνωστη, τότε. Η φιλμική δράση δεν ταυτίζεται με τον φυσικό χρόνο. Δυο δεκαετίες αργότερα θα έρθει η δαιμόνια παρέα των Κουλέσοφ, Αϊζενστάϊν, Βερτόφ, να ανακαλύψει ξανά τον κινηματογράφο· ως τέχνη αυτή τη φορά. Ως τέχνη βασισμένη στην ικανή και αναγκαία γι` αυτούς συνθήκη να τον εγγράψει στο χώρο της Τέχνης, το μοντάζ. Ο Αϊζενστάϊν θα πει: «Ο κινηματογράφος είναι η τέχνη του μοντάζ». Το μοντάζ δεν είναι πια συρραφή και απλό όργανο της αφηγηματικής εξέλιξης· είναι ο κυρίαρχος συντελεστής παραγωγής νοημάτων. Στις δεκαετίες που ακολούθησαν, φιλμική πρακτική και θεωρία έχει να επιδείξει τεράστια επιτεύγματα και το συνακόλουθο του κινηματογράφου οπτικοακουστικό πεδίο έχει σήμερα μετατραπεί σε μια πανίσχυρη θρησκεία. Αν μετά ταύτα, παρελθόντα, παρόντα και μέλλοντα, μας ζητούσαν να ορίσουμε ξανά την Τέχνη του Κινηματογράφου, δεν θα είχαμε να πούμε τίποτε περισσότερο από αυτό που είπε τότε ο πατερούλης Σεργκέι: Ο κινηματογράφος είναι η τέχνη του μοντάζ.
[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]
Ο Βασίλης Ραφαηλίδης γεννήθηκε το 1934 στα Σέρβια της Κοζάνης και πέθανε στην Αθήνα τον Σεπτέμβρη του 2000. Το 1953 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε κινηματογράφο και δούλεψε σαν βοηθός του Ν. Κούνδουρου και του Ρ. Μανθούλη. Το 1964-65 βρέθηκε στην Αλγερία κοντά στον Μιχάλη Ράπτη. Έγινε επαγγελματίας κινηματογραφικός κριτικός στη Δημοκρατική Αλλαγή (1965). Συμμετείχε στην εκδοτική ομάδα των περιοδικών Ελληνικός Κινηματογράφος (1966) και Σύγχρονος Κινηματογράφος (1968). Εργάστηκε σαν κινηματογραφικός κριτικός και ρεπόρτερ στο Βήμα (1974-1983) και στο Έθνος (1983-1998) σαν κινηματογραφικός κριτικός, σχολιογράφος και επιφυλλιδογράφος. Επιφυλλίδες ήταν και οι τελευταίες του δημοσιεύσεις στην Ελευθεροτυπία.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Ο Πιερ Πάολο Παζολίνι γεννήθηκε στην Μπολόνια το 1922. Έζησε τα παιδικά του χρόνια σε διάφορες ιταλικές πόλεις (Μπολόνια, Πάρμα, Μπελούνο, Κρεμόνα, Ρέτζιο Εμίλια), και σπούδασε Ιστορία της Τέχνης και Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνια. Το 1943 κατέφυγε στην Καζάρσα, το χωριό της μητέρας του στην επαρχία του Φριούλι, όπου άρχισε να εργάζεται ως καθηγητής. Στην Καζάρσα αρχίζει να γράφει τα πρώτα του ποιήματα (θα κυκλοφορήσουν το 1954 στον τόμο "Η καλύτερη νιότη") και προσχωρεί στο Κομμουνιστικό Κόμμα. Το 1949 κατηγορείται για αποπλάνηση ανηλίκου. Αν και η κατηγορία θα θεωρηθεί ανυπόστατη, το γεγονός θα του στοιχίσει την αποπομπή του τόσο από το σχολείο όσο και από το Ι.Κ.Κ. Την ίδια χρονιά εγκαθίσταται, μαζί με τη μητέρα του, στη Ρώμη.
Οι λαϊκές συνοικίες της περιφέρειας της Ρώμης θα του εμπνεύσουν τα δύο πρώτα του μυθιστορήματα, "Τα παιδιά της ζωής" (1955) και το "Μια βίαιη ζωή" (1959). Παράλληλα εκδίδει τις ποιητικές συλλογές "Οι στάχτες του Γκράμσι"(1957), "Το αηδόνι της καθολικής εκκλησίας" (1958) και "Η θρησκεία του καιρού μας" (1961). Διευθύνει την επιθεώρηση Nuovi argomenti με τον Αλμπέρτο Μοράβια, ο οποίος τον θεωρεί, ήδη από το τέλος της δεκαετίας του ΄50, ως τον σημαντικότερο Ιταλό ποιητή της γενιάς του.
Την ίδια εποχή αρχίζει να ασχολείται με τον κινηματογράφο ως σεναριογράφος και συνεργάζεται με τον Μπολονίνι, τον Μπερτολούτσι και τον Ρόσσι. Το 1961 σκηνοθετεί την πρώτη του ταινία, το "Ακατόνε". Ακολουθούν οι ταινίες "Μάμα Ρόμα" (1962), "Το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο" (1964), "Οιδίπους Τύραννος" (1967), "Θεώρημα" (1969),"Χοιροστάσιο" (1969), "Μήδεια" (1970), καθώς και η λεγόμενη "τριλογία της ζωής" με το "Δεκαήμερο" (1971), "Οι ιστορίες του Καντέρμπουρυ" (1972) και " Χίλιες και μια νύχτες" (1974). Τελευταία του ταινία το "Σαλό ή 120 μέρες στα Σόδομα" (1975).
Από τους σημαντικότερους διανοούμενους της εποχής του, ο Παζολίνι άλλοτε με τις ταινίες του, άλλοτε με τα βιβλία του και άλλοτε με τα άρθρα του προκαλούσε σκάνδαλο με τις αντισυμβατικές, επαναστατικές απόψεις του. Δολοφονήθηκε το 1975 από έναν εκπορνευόμενο νεαρό στην Όστια, έξω από τη Ρώμη.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Ο Ρώσος Σεργκέι Μιχαήλοβιτς Αϊζενστάιν (1898-1948), σκηνοθέτης (από τους κορυφαίους του παγκόσμιου κινηματογράφου), σεναριογράφος, μοντέρ και θεωρητικός του κινηματογράφου, πρωτοεμφανίστηκε στον κινηματογράφο ως θεωρητικός, προτείνοντας μέσα από τις στήλες του περιοδικού "Λιέφ" μία καινούργια μέθοδο μοντάζ ταινιών (μοντάζ ατραξιόν), την οποία εφάρμοσε στην πράξη στην πρώτη του ταινία. Καλλιτεχνική ιδιοφυΐα, συνετέλεσε αποφασιστικά στη διαμόρφωση της κινηματογραφικής αισθητικής, με χαρακτηριστικό ύφος που το διακρίνουν οι πλατιές μεταφορές, η αντίστιξη των εικόνων, η αντικατάσταση του ατομικιστή ήρωα από τις λαϊκές μάζες και, τέλος, το μοντάζ των "βίαιων εντυπώσεων", επιδρώντας μ΄ αυτόν τον τρόπο άμεσα στον ψυχισμό και το συναίσθημα του θεατή. Όλες οι ταινίες του ["Η απεργία" (1924), "Το θωρηκτό Ποτέμκιν" (1925), "Οκτώβρης" (1927), "Η γενική γραμμή" (1929), "Βίβα Μέξικο" (1931), "Το λιβάδι του Μπέζιν" (1937), "Αλέξανδρος Νέφσκι" (1938), "Ιβάν ο Τρομερός" (1945)] αποτελούν σταθμούς της 7ης τέχνης.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Ο σκηνοθέτης, μοντέρ και ποιητής Τάκης Δαυλόπουλος γεννήθηκε στο Αίγιο το 1943. Σπούδασε σκηνοθεσία κινηματογράφου στη Σχολή Κ. Φωτεινού και Ειρ. Καλκάνη. Δούλεψε σαν μοντέρ με τους σκηνοθέτες του Νέου Ελληνικού Προοδευτικού Κινηματογράφου στη δεκαετία του ΄70 (Θ. Αγγελόπουλο, Π. Βούλγαρη, Τ. Ψαρρά, Ν. Αλευρά, Ν. Παναγιωτόπουλο, Μ. Μανουσάκη, κ.ά.).
Εργάστηκε σ΄ όλα τα είδη του μοντάζ και περισσότερες από 200 ταινίες μεγάλου και μικρού μήκους, πέρασαν από το τραπέζι του μοντάζ του Δαυλόπουλου.
Έγραψε σενάρια για ταινίες μεγάλου και μικρού μήκους. Το 1975 η μικρού μήκους ταινία του (σενάριο και σκηνοθεσία δική του) "Συμπτώσεις μιας διαδρομής", βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Το 1979 του χορηγήθηκε τιμητική σύνταξη λογοτέχνη από το Υπουργείο Πολιτισμού. Το 1980 η Ακαδημία Αθηνών τον βράβευσε για το ποιητικό του έργο "Η πολιτεία που φεύγει".
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
O Noel Burch γεννήθηκε στο Σαν Φρανσίσκο το 1932. Έφτασε στη Γαλλία το 1951, όπου σπούδασε κινηματογράφο στην IDHEC. Εργάστηκε σαν βοηθός σκηνοθέτη του Pierre Kast και γύρισε πολλές μικρού μήκους ταινίες, ανάμεσα στις οποίες το "Noviciat" (1964). Συνεργάστηκε με τους Jeannine Bazin και Andre Labarthe στην τηλεοπτική εκπομπή "Σκηνοθέτες του καιρού μας". Το 1967 ίδρυσε μαζί με τους D. Manciet και J.A. Fieschi το "Institut de Formation Cinematographique". Διακεκριμένος θεωρητικός του κινηματογράφου ο οποίος αντιτάχθηκε στις στρουκτουραλιστικές θεωρίες που προέρχονταν από τη γλωσσολογία, κ.ά., μαρξιστής, έγινε κυρίως γνωστός για τα βιβλία του "Theory of Film Practice" ("Θεωρία της πράξης του κινηματογράφου") και "To The Distant Observer" ("Για τον μακρινό παρατηρητή"), τη συστηματικότερη, ίσως, ιστορία του ιαπωνικού κινηματογράφου γραμμένη από έναν δυτικό (στα αγγλικά, με επιμέλεια της μετάφρασης στα γαλλικά από τον ίδιο).
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Ο Ούγγρος Μπέλα Μπαλάζ (1884-1949), το πραγματικό όνομα του οποίου είναι Χέμπερτ Μπάουερ, είναι γνωστός και ως συγγραφέας παιδικών βιβλίων, ενώ υπήρξε λιμπρετίστας του Μπέλα Μπάρτοκ. Η θεωρητική παρακαταθήκη που άφησε σχετικά με τον κινηματογράφο είναι τεράστια. Εκτός από την κριτική και τη θεωρία ασχολήθηκε και με τη συγγραφή σεναρίων, τη σκηνοθεσία και τη διδασκαλία, ενώ η ενασχόλησή του με την πολιτική των έσπρωξε όλο και περισσότερο κοντά στο μαρξισμό. Από την Ουγγαρία μετοίκησε στη Βιέννη αρχικά, στη Γερμανία στη συνέχεια, και, τέλος, στη Σοβιετική Ένωση και την Ιταλία. Το πρώτο του κείμενο για τον κινηματογράφο "Der Sichtbare Mensch, oder die Kultur des Films", Deutsch-Osterreichischer Verlag, Βιέννη και Λειψία 1924 (Ο ορατός άνθρωπος ή Η κουλτούρα του κινηματογράφου), είναι μια πρωτότυπη και προφητική ανάλυση των δυνατοτήτων του βωβού κινηματογράφου, η πρώτη συστηματική θεωρία του κινηματογράφου που έγινε ποτέ. Η αναγνώριση του έργου του Μπαλάζ οφείλεται στο βιβλίο: "Der Geist des Films", 1930 (Η θεωρία του φιλμ).
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Ο Δημήτρης Γουζιώτης είναι κινηματογραφιστής αλλά πριν από αυτό έχει εργαστεί ως οικοδόμος, ναυτικός, πωλητής βιβλίων, οδηγός, δημοσιογράφος και παραγωγός ραδιοφώνου. Εκπαιδεύτηκε αισθητικά και τεχνικά στο Κινηματογραφικό Τμήμα της Πολιτιστικής Λέσχης του Πανεπιστημίου Αθηνών, την χρυσή εποχή της "Ίριδας" και του "Κρυστάλλου" και πήρε δίπλωμα σκηνοθεσίας από τη Σχολή Σταυράκου, το 1989, με την ταινία μικρού μήκους "Έξοδος". Από τότε έχει γυρίσει μεταξύ άλλων τις ταινίες ντοκιμαντέρ: "Κοζάνη, "Λεπτομέρειες", "Ενδοχώρα", "Αιανή: ιππική πορεία στο χρόνο", "Η Παναγία στην Τήνο" καθώς και προγράμματα για την τηλεόραση.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Ο Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης γεννήθηκε τον Απρίλιο του 1960. Είναι ποιητής, μεταφραστής και συγγραφέας. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1970, άρχισε να γράφει σε έντυπα όπως το "Ιδεοδρόμιο" του Λεωνίδα Χρηστάκη και η "Χιονάτη" του Βαγγέλη Κοτρώνη, και να συνθέτει ποιήματα και πεζογραφήματα. Κείμενά του δημοσιεύτηκαν σε περιοδικά όπως η "Οδός Πανός", ο "Ήχος", το "Κάππα", η "Λέξη", η "Πολιορκία", και άλλα. Συνεργάστηκε για δέκα χρόνια με την εφημερίδα "Ελευθεροτυπία" και το περιοδικό "Έψιλον". Διατήρησε τη σελίδα του βιβλίου στην εφημερίδα "City-Press". Ο τρόπος ζωής του τον οδήγησε στη συστηματική μελέτη των λεγόμενων "ιστορικών πρωτοποριών" (Φουτουρισμός, Dada, Υπερρεαλισμός), των Beat ποιητών και συγγραφέων, καθώς και του ρεύματος για την "υπέρβαση και την πραγμάτωση της Τέχνης" (Cobra, Λεττριστές, Καταστασιακοί). Καρπός αυτών των αναζητήσεών του είναι τα πολυσυζητημένα του βιβλία για τον William S. Burroughs, για την Internationale Situationniste, για τον Guy Debord, για τον Μάη του ΄68. Ίδρυσε και διηύθυνε την επιθεώρηση "Propaganda", όπου δημοσιεύτηκαν κρίσιμα κείμενα για την πολιτική και την κουλτούρα των καιρών μας. Έχει εργαστεί στο ελληνικό ραδιόφωνο, και συγκεκριμένα στο Δεύτερο Πρόγραμμα, στην ΕΡΑ4, στον Εν Λευκώ, στο Κόκκινο 105,5, και στο Κανάλι 1 Πειραιάς 90,4. Σήμερα διευθύνει τη σειρά "Αιφνίδια Ντοκιμαντέρ" στις εκδόσεις Γαβριηλίδης και το λογοτεχνικό περιοδικό/εγχείρημα "ΚΟΡΕΚΤ", μαζί με τον ποιητή Θάνο Σταθόπουλο, στις εκδόσεις Νεφέλη. Είναι μέλος του Κύκλου Ποιητών και της Εταιρείας Συγγραφέων.
Είτε με την πρακτική είτε με την θεωρητική πλευρά του κινηματογράφου, ο Μάκης Μωραϊτης ασχολείται με τις εικόνες του από το 1976, αμέσως μετά τις σπουδές του στο N.Y. University: σκηνοθεσίες ταινιών μικρού και μεγάλου μήκους, παραγωγές και σκηνοθεσίες σειρών επιμορφωτικών και ψυχαγωγικών για την κρατική τηλεόραση, συγγραφή, μετάφραση και επιμέλεια βιβλίων πάνω σε ποικίλα θέματα της κινηματογραφικής πρακτικής και αισθητικής, έκδοση κινηματογραφικών περιοδικών, διδασκαλία σε κινηματογραφικές σχολές.
Ο Αντώνης Μοσχοβάκης (1923 - 2007) γεννήθηκε στην Αθήνα. Έλαβε μέρος στην Εθνική Αντίσταση 1941-44 και για τη δράση του αυτή εξορίστηκε στην Ικαρία, τη Μακρόνησο και τον Άη Στράτη από το 1948 έως το 1952. Τη δημοσιογραφική του σταδιοδρομία ξεκίνησε γράφοντας κριτικά άρθρα στο περιοδικό "Επιθεώρηση Τέχνης". Το 1958 αρχίζει να εργάζεται στην εφημερίδα "Ανεξάρτητος Τύπος" και στη συνέχεια στις εφημερίδες "Νίκη" και "Αυγή" έως την επιβολή της δικτατορίας, πάντοτε ως κριτικός κινηματογράφου. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας παρέμεινε στη Γαλλία ενώ με την έλευση της μεταπολίτευσης συνέχισε να γράφει στην "Αυγή" και την "Ελευθεροτυπία" έως το 1984, οπότε και συνταξιοδοτήθηκε. Πέθανε σε ηλικία 84 ετών, στις 13 Μαΐου 2007.
Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος (1941-2016) γεννήθηκε στη Μυτιλήνη. Σπούδασε σκηνοθεσία κινηματογράφου στην Αθήνα και ξεκίνησε την καριέρα του ως βοηθός σκηνοθέτη σε ελληνικές και διεθνείς παραγωγές. Από το 1960 έως το 1973 έζησε στο Παρίσι όπου παρακολούθησε μαθήματα στο Ινστιτούτο Φιλμολογίας της Σορβόνης και σύχναζε στη Cinematheque. Στη διάρκεια της παραμονής του στο Παρίσι γύρισε μερικά βιομηχανικά και διαφημιστικά φιλμ. Από το 1973 ζούσε και εργαζόταν στην Αθήνα. Σκηνοθέτησε τις ταινίες: "Κυριακή" 1965 (20΄), "Ανδρέου" 1970 (25΄), "Cine Love" 1971 (20΄), "Τα χρώματα της ίριδος" 1974, "Οι τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας" 1978 (διασκευή του μυθιστορήματος του A. Cossery), "Μελόδραμα;" 1980, "Βαριετέ" 1984, "Η γυναίκα που έβλεπε τα όνειρα" 1988, "Ονειρεύομαι τους φίλους μου" 1993 (διασκευή της συλλογής διηγημάτων του Δ. Νόλλα), "Ο εργένης" 1997 (διασκευή του μυθιστορήματος του Β. Ραπτόπουλου), "Αυτή η νύχτα μένει" 1999 (βασισμένη στο βιβλίο-μαρτυρία του Θ. Αλεξανδρή), "Beautiful People" 2000, "Κουράστηκα να σκοτώνω τους αγαπητικούς σου" 2002, "Delivery" 2003, "Πεθαίνοντας στην Αθήνα" 2006, "Αθήνα - Κωνσταντινούπολη" 2008, "Τα οπωροφόρα της Αθήνας" 2010 (διασκευή του αφηγήματος του Σ. Δημητρίου), "Δεσμά αίματος" 2012 (διασκευή του μυθιστορήματος της Μ. Πάουελ), "Η λιμουζίνα", 2013, "Η κόρη του Ρέμπραντ", 2015. Το 2010 εξέδωσε το αυτοβιογραφικό δοκίμιο "Από το καλάθι των αχρήστων" (εκδ. Πατάκης, σειρά "Η Κουζίνα του Σκηνοθέτη") και το 2015 το μυθιστόρημα με τίτλο "Τίποτα" (εκδ. Τόπος). Έφυγε από τη ζωή το βράδυ της 11ης Ιανουαρίου 2016, μετά από καρδιακό επεισόδιο, σε ηλικία 74 ετών.
