«…Το βράδυ άγγιξα με σεβασμό το μαξιλάρι σου.
Δεν είναι πια ένα μαξιλάρι αυτό για μένα.
Είναι το σύμβολο που συγκεντρώνει όλα τα ίχνη
που άφησες περνώντας για λίγο απ’ τη γη.
Κι ευχήθηκα:
Να ’ταν τα ίχνη που θ’ αφήσω σα φύγω κι εγώ
τέτοια που θα γίνουν για κάποιους δρόμοι φωτεινοί!…»

(ΑΠό το οπισθόφυλλο του βιβλίου)