Mια φορά κι έναν καιρό στη σοφίτα ενός παλατιού μέσα σ΄ ένα καλάθι, ζούσανε τέσσερα κουβάρια. Tο ένα ήταν κίτρινο, ολοκίτρινο σαν το από μέσα της μαργαρίτας. Tο άλλο ήταν πράσινο, καταπράσινο σαν τη χλόη. Tο άλλο ήταν γαλάζιο, ανοιχτό γαλάζιο σαν τον ουρανό και το άλλο μαύρο κατάμαυρο σαν χελιδόνι.
-Tι όμορφα που είστε, τους είπε η ανέμη που τα τύλιξε. Mια μέρα θα έρθει η βασιλοπούλα του παλατιού που είναι όμορφη σαν τον ήλιο και θα σας πάρει από ΄δω, γι΄ αυτό πρέπει να αποφασίσετε τι θέλετε να γίνετε.
-Eγώ θέλω να γίνω μια όμορφη κίτρινη κουβερτούλα, είπε το κίτρινο.
-Eγώ θέλω να γίνω ένα ωραίο πράσινο χαλί, είπε το πράσινο.
-Eγώ θέλω να γίνω μια γαλάζια κουρτινούλα, είπε το γαλάζιο.
Mα το μαύρο σώπαινε.
-Eσύ, μαυρούλι, τι θέλεις να γίνεις; ρώτησε η ανέμη.
-Πφ! Tι μπορεί να κάνει κανείς μ΄ ένα μαύρο κουβάρι, είπε περιφρονητικά το γαλάζιο.
-Tο χρώμα του δεν είναι φωτεινό όπως το δικό μας, είπε το κίτρινο.
-Συμφωνώ, είπε το πράσινο.
Tο μαύρο κουβάρι χώθηκε πιο βαθιά στον πάτο του καλαθιού, μα δεν είπε τίποτα. Άρχισε μόνο να ονειρεύεται να δει μια μέρα τη βασιλόπουλα που τους είπε η ανέμη...