Γιατί το κείμενο και γιατί ο σωσίας του; Ιδού ένα ερώτημα που η απάντησή του συμπλέκει δύο περιοχές οι οποίες, αν και φαινομενικά ασύμβατες, εντούτοις τέμνονται εντός των ορίων της κειμενικότητας, παροχετεύοντας το κείμενο στη λειτουργία της ανάγνωσής του, ενώ ταυτοχρόνως αποκαλύπτει τον αναγνώστη ως ιδρυτικό όρο του κειμένου. Ο αναγνώστης αναδύεται ως σωσίας του κειμένου σε μια διαδικασία αλλεπάλληλων συμπλοκών, η οποία τελικά οδηγεί όχι στο συμπληρωματικό πεπρωμένο μόνον, αλλά στο πεπρωμένο του σωσία, ο οποίος συγκροτεί το κατοπτρικό ομοίωμα του κειμένου, και μέσα από την αλλοτριωτική λειτουργία του καθρέφτη «συγκροτείται σαν ένας άλλος, (. . . ) κοιτά το ίδιο του το σώμα και ερωτά: κάποιος κάθεται εκεί κι εγώ είμαι εντός του. Ποιος είναι αυτός;»

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]