Το ιατρείο στεγαζόταν σ` ένα ημιπαλαιωμένο κτίριο χαμηλά στη λεωφόρο, περίπου στην κατάληξή της, εκεί όπου στέκει απέναντι της θεάς το άγαλμα.
Το φτωχικό παρουσιαστικό εξασφάλιζε στον επισκέπτη την κύρια εντύπωση. Στον τοίχο κρεμόταν ένα ημερολόγιο με εικόνες από την καθημερινή ζωή των γεωργών, των ψαράδων και των κτηνοτρόφων. Πολλή αθωότητα και αγάπη για τα χρώματα στις εικόνες. Το ίδιο ημερολόγιο το είχα συναντήσει σε κάποιο χωριό της Μαντινείας μέσα σ` ένα παντοπωλείο που ήταν και κρασοπουλειό μαζί.
Χωρίς την άδεια του παντοπώλη το είχα ξεφυλλίσει και το παρατηρούσα για ώρα στημένη ορθή, γι` αυτό και τις θυμώμουν τις δώδεκα εικόνες του.
Μάλιστα στο παντοπωλείο πλάι στο ημερολόγιο κρεμόταν και μια Παναγία με μάγουλα ροδαλά και ένα λαιμό άσπρο πολύ αισθησιακό και με απασχόλησε τότε η αισιοδοξία του ζωγράφου. Για να τον φαντασθούμε λίγο αυτόν τον άνθρωπο, είπα... για δες ιδέα για την Παναγία... και τον φαντάσθηκα. [...]