Από τα ενδότερα της ύπαρξης αναδύεται ένα φως για να φανερώσει το παρελθόν και να διαπραγματευθεί εκδοχές παρόντος.

Με τα υπαρξιακά ερωτήματα και με την αναπλαστική δύναμη του λόγου, της μνήμης και του συναισθήματος, η ποιήτρια επιχειρεί να βρει μέσα από την ομιλούσα σιωπή τη δική της αλήθεια. Να συμφιλιώσει δυο όψεις του τραγικού: ενορμήσεις ζωής και σκοτεινότητα θανάτου.

Τα ποιήματα ως αιωρούμενα μηνύματα, περιδιαβάζουν το βιωμένο χώρο των αναμνήσεων, ίπτανται στο χρόνο του απείρου και αποστάμενα κουρνιάζουν στις παρυφές του ονείρου, σπέρνοντας ρινίσματα χαρμολύπης στη γη.