Όταν αναφέρεται η Μέρκελ ή ο Ομπάμα, ο Γιούνκερ ή ο Ντράγκι στο ελληνικό πρόβλημα, σαφώς και εννοούν τελείως διαφορετικά πράγματα από αυτά που αντιλαμβάνεται, βιώνει, συζητά ή αγωνίζεται να αλλάξει ο Έλληνας εργαζόμενος.
Στην τραγική κατάσταση που έχουμε οδηγηθεί, εξερευνώντας το διεθνές περιβάλλον που την καθορίζει, αναζητώντας τους σύγχρονους κοινωνικούς πρωταγωνιστές, παίρνοντας θέση σε κρίσιμα θεωρητικά προβλήματα της σύγχρονης ανάπτυξης του καπιταλισμού, κάνοντας βουτιά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας της εξέλιξης του ελληνικού καπιταλισμού για να βρούμε τι το ιδιαίτερο τον σφράγισε, προσπαθώντας να αναλύσουμε τη σύγχρονη δομή του, έχουμε τη φιλοδοξία να προτείνουμε μια λύση διεξόδου από την κρίση.
Έγινε προσπάθεια η δομή, οι ιστορικές και θεωρητικές αναφορές και κυρίως το πρωτογενές υλικό να επιτρέπει, όσο είναι δυνατόν αυτό, στον αναγνώστη που αγωνιά για τις εξελίξεις και αγωνίζεται να παρέμβει, να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα.
Οι αναζητήσεις των εργαζομένων που θα καταλήγουν σε μάχιμα συμπεράσματα για την πολιτική και ταξική πάλη πρέπει να τροφοδοτούνται με κάθε τρόπο. Άλλωστε αυτοί είναι η ελπίδα του κόσμου.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]