Οι κανόνες Χάγης-Βίσμπυ συμπληρώνουν σε λιγότερο από δύο χρόνια δύο δεκαετίες εφαρμογής τους στην ελληνική έννομη τάξη, αφού έθεσαν στο περιθώριο αναφορικά με τη σύμβαση θαλάσσιας μεταφοράς το τρίτο κεφάλαιο του έκτου τίτλου του ΚΙΝΔ. Οι εξελίξεις όμως ακολουθούν τη δική τους πορεία και το δίκαιο είναι υποχρεωμένο να προσαρμόζεται σ’ αυτές, ιδιαίτερα στο πεδίο της διεθνούς μεταφοράς και του διαμετακομιστικού εμπορίου. Η νέα Σύμβαση του Ρότερνταμ αποτέλεσε πρόκληση για τον γράφοντα, του οποίου η διδακτορική διατριβή, που ξεκίνησε πριν 24 χρόνια, είχε αντικείμενο την ευθύνη του εκναυλωτή και παραλλήλως αυτήν του θαλάσσιου μεταφορέα, θεσμούς που το τότε ελληνικό ναυτικό δίκαιο ρύθμιζε ενιαία. Με αντικείμενο διευρυμένο πλέον σε σχέση με τις παλαιότερες συγγραφές, με βασική πηγή τις πολυετείς συζητήσεις και θέσεις των ομάδων εργασίας της UNCITRAL, τις απόψεις διακεκριμένων θεωρητικών, καθώς και συμβολών της Comite Maritime International, το βιβλίο αυτό σκοπό έχει να εισαγάγει τον νομικό, τόσο στις παραδεδεγμένες, όσο και στις πολλές εκσυγχρονιστικές ρυθμίσεις του νέου κειμένου, που σκοπεύει να επιτύχει τη διεθνή ενοποίηση του δικαίου της `μεταφοράς από πόρτα σε πόρτα`.

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]