Διαθέσιμο κατόπιν παραγγελίας
Αποστέλλεται την ίδια ή την επόμενη εργάσιμη
ISBN:
9789600363395
Κατηγορίες:
Έτος κυκλοφορίας
Εκδότης
Ο τόμος παρουσιάζει τη βυζαντινή ιδέα όπως την εξέλαβαν και την εξέφρασαν δύο κορυφαίοι στοχαστές στην ιστορική και φιλοσοφική σκέψη της Ρωσίας κατά το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα. Εδώ συσσωματώνονται δύο εξαιρετικά επίκαιρα δοκίμια: Ο βυζαντινισμός και οι Σλάβοι (1875) του Κονσταντίν Λεόντιεφ και Ο βυζαντινισμός και η Ρωσία (1896) του Βλαντίμιρ Σολοβιόφ. Οι συγγραφείς αυτοί δεν είναι οι πλέον τυπικοί, αλλά παραμένουν αναμφίβολα οι πλέον ενδιαφέροντες εκπρόσωποι των σλαβόφιλων και των φιλοδυτικών αντιστοίχως. Πρόκειται για τα δύο κύρια πνευματικά ρεύματα εκείνης της περιόδου, τα οποία συνυπήρχαν σε αδιάσπαστη ενότητα αλλά και σύγκρουση μεταξύ τους. Διότι, όπως έλεγε και ο Αλεξάντρ Χέρτσεν, μπορεί μεν να κοιτούσαν –όπως ο Ιανός ή ο Δικέφαλος Αετός– προς αντίθετες κατευθύνσεις, είχαν όμως όλοι μια καρδιά που χτυπούσε. Η αντιπαράθεση των σλαβόφιλων και των φιλοδυτικών διανοουμένων προσδιορίζει, με τρόπο αισθητικό και συναισθηματικό τουλάχιστον, ολόκληρη την πολιτισμική και πολιτική πορεία της Ρωσίας μέχρι τις δικές μας ημέρες. Το Βυζάντιο, αγαπημένο ή μισούμενο, διαδραμάτισε αποφασιστικό ρόλο στη διαμόρφωση της Ρωσίας, από τη γέννησή της ως τη στιγμή που μετατράπηκε σε αυτοκρατορική υπερδύναμη, έναν κρίσιμο γεωπολιτικό παράγοντα.
Ο Ολέγ Τσυμπένκο είναι γεννημένος το 1957, Ρώσος συγγραφέας, ελληνιστής, καθηγητής αρχαίας ιστορίας. Κατάγεται από το Κίεβο της Ουκρανίας. Η πνευματική του δραστηριότητα συνδέεται κυρίως με τη Μόσχα, όπου το 1985 υποστήριξε στο Παιδαγωγικό Πανεπιστήμιο τη διδακτορική του διατριβή ειδικευμένη στην πρώιμη ιστορία της Αρχαίας Μεσογείου. Στη λογοτεχνία είναι γνωστός και ως μεταφραστής και μελετητής των αρχαίων καθώς και των νέων Ελλήνων ποιητών και συγγραφέων (Ησίοδος, Αριστοτέλης, Διόδωρος Σικελιώτης, Νόννος Πανοπολίτης, Ν. Καζαντζάκης, Γ. Σεφέρης, κ.ά.). Στην Ελλάδα είναι γνωστός επίσης και ως μεταφραστής βιβλίων ξένων περιηγητών (Κ. Μπαζίλι, "Το Αρχιπέλαγος και η Ελλάδα στα 1830-1831", Αθήνα: Καλέντης, Β. Ορλώφ - Νταβίντωφ, "Το ταξίδι στα Ιόνια νησιά, την Ελλάδα, τη Μικρά Ασία και την Τουρκία στα 1835", Αθήνα: Εμπορική Τράπεζα της Ελλάδος) και Ρώσων ελληνιστών του "αργυρού αιώνα" Ι. Γολοσόβκερ, Θ. Ζελίνσκι κ.ά.
Ο Βλαδίμηρος Σεργκέγιεβιτς Σολοβιόφ γεννήθηκε στις 16 Ιανουαρίου 1853. Πατέρας του ήταν ο διάσημος Ρώσος ιστορικός Σεργκέι Μιχαήλοβιτς Σολοβιόφ. Ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές του σπουδές στο 5ο Γυμνάσιο της Μόσχας, ενώ οι πανεπιστημιακές του σπουδές έγιναν στο Πανεπιστήμιο της Μόσχας από το 1869 μέχρι το 1873. Τον Ιούνιο του 1876 άρχισε να διδάσκει στο Πανεπιστήμιο, αλλά, εξαιτίας διάφορων δολοπλοκιών του καθηγητικού κατεστημένου, τον Μάρτιο του 1877 εγκατέλειψε τη Μόσχα και μετακόμισε στην Αγία Πετρούπολη. Εκεί έγινε μέλος της Επιστημονικής Επιτροπής του Υπουργείου Παιδείας και ταυτόχρονα δίδασκε στο Πανεπιστήμιο της πόλης, όπου το 1880 υποστήριξε την επί υφηγεσία διατριβή του. Το 1881 η καθηγητική δραστηριότητα του Σολοβιόφ διακόπτεται οριστικά, μετά την διάλεξη που έδωσε στις 28 Μαρτίου 1881, όπου διακήρυξε την πεποίθησή του ότι έπρεπε να δοθεί χάρη στους δολοφόνους του τσάρου Αλέξανδρου του Β΄. Η πράξη αυτή του Βλαδίμηρου Σολοβιόφ ήταν μια πράξη γενναιότητας, ειλικρίνειας, θάρρους και εντιμότητας, σύμφωνη με τις χριστιανικές του αρχές. Απελευθερωμένος από τα δεσμά της δημοσιοϋπαλληλικής νοοτροπίας, ο Σολοβιόφ αφοσιώνεται ολοκληρωτικά στη συγγραφή έργων εκκλησιαστικού περιεχομένου, στηριγμένα στις φιλοσοφικές του αντιλήψεις. Σχεδιάζει ένα τρίτομο έργο για την υπεράσπιση του Καθολικισμού, αλλά για διάφορες αιτίες, που έχουν σχέση τόσο με την λογοκρισία όσο και με τεχνικές δυσκολίες, αντί για τρεις τόμους, το 1886 εκδίδει το έργο του "Η Ιστορία και το μέλλον της θεοκρατίας", ενώ το 1889 εκδίδει, στη γαλλική γλώσσα και στο Παρίσι, το έργο του "Η Ρωσία και η οικουμενική εκκλησία". Η έκδοση των δύο αυτών έργων έγινε αφορμή για την εμφάνιση πλήθους εχθρών αλλά και δυσάρεστων καταστάσεων, οι οποίες έφτασαν μέχρι του σημείου να απαγορευτεί η δημοσίευση έργων του που αφορούσαν εκκλησιαστικά ζητήματα. Ο Σολοβιόφ όμως βρήκε και πάλι διέξοδο. Διάνοια ανοιχτή, αλλά και φύση προικισμένη με βαθιά φιλοσοφική παιδεία, αρχίζει να ασχολείται με ζητήματα πιο ενδιαφέροντα από την θεολογία και συγκεκριμένα με ζητήματα λογοτεχνικής κριτικής και αισθητικής. Μόνο λίγο πριν το τέλος της ζωής του θα επανέλθει στην μελέτη των φιλοσοφικών προβλημάτων.
Ο Βλαδίμηρος Σολοβιόφ ήταν ένας "άστεγος" άνθρωπος, δίχως οικογένεια, δίχως συγκεκριμένη εργασία. Ως άνθρωπος ήταν διαχυτικός, γοητευτικός, εκρηκτικός. Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του το πέρασε στα εξοχικά σπίτια φίλων του ή στο εξωτερικό. Στα τέλη της δεκαετίας του 1890 η υγεία του επιβαρύνθηκε δραματικά και ο οργανισμός του εξασθένησε. Το καλοκαίρι του 1900 στη Μόσχα αρρώστησε βαριά και υποχρεώθηκε να μετακομίσει στο εξοχικό σπίτι του πρίγκιπα Πιότρ Νικολάγιεβιτς Τρουμπετσκόι στο Ούζκοε, όπου τότε ζούσαν οι φίλοι του, γνωστοί καθηγητές και στοχαστές, Σεργκέι Νικολάγιεβιτς και Ευγένιος Νικολάγιεβιτς Τρουμπετσκόι.
Στις 31 Ιουλίου 1900 ο Βλαδίμηρος Σολοβιόφ πέθανε από αρτηριοσκλήρωση, νεφρική ανεπάρκεια και γενική εξάντληση του οργανισμού του. Κηδεύτηκε στο νεκροταφείο Νοβοντεβίτσι, κοντά στον τάφο του πατέρα του. ΄Ήταν μόλις 47 ετών.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Ο Κονσταντίν Νικολάγεβιτς Λεόντιεφ (1831-1891) υπήρξε ένας ακατάτακτος στοχαστής, αξιόλογος συγγραφέας και κρατικός λειτουργός. Το δοκίμιό του "Ο βυζαντινισμός και οι Σλάβοι" είναι το πιο εμβληματικό από τα φιλοσοφικά του έργα και αποδείχτηκε ένα από τα σημαντικότερα στην ιστοριοσοφική παράδοση της Ρωσίας κατά τους δύο τελευταίους αιώνες. Συμμετείχε στον Κριμαϊκό Πόλεμο (1854-57) και εν συνεχεία υπηρέτησε ως διπλωμάτης (1863-73) σε πολλά διαφορετικά μέρη της τουρκοκρατούμενης τότε Ελλάδας, η οποία έγινε η δεύτερη πνευματική του πατρίδα. Ως λογοτέχνης αξιώθηκε της υψηλής εκτίμησης του Ιβάν Τουργκένιεφ. Ως προς την ιδιότυπη σκέψη του, ορισμένες φορές συγκρίνεται με χρονολογικά μεταγενέστερα δυτικά ανάλογά του, όπως ο Νίτσε και ο Σπένγκλερ. Έγινε ευρύτερα γνωστός για τις "συντηρητικές" και "αντιδυτικές" του απόψεις. Πίστευε ότι η Ρωσία, προκειμένου να αποφύγει τον βλαβερό γι’ αυτήν εξευρωπαϊσμό, έπρεπε να συμπορευτεί με την Ασία. Στη σοβιετική περίοδο υπέστη μια βίαιη λησμονιά, ενώ στη μετακομμουνιστική θεωρήθηκε ενός είδους πρόδρομος της ευρασιατικής ιδεολογίας.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
