Το Αρχέτυπο του Θεού, δηλαδή το αρχετυπικό Σύμβολο της Ολότητας (του Εαυτού, του Θεού ή της Εξατομίκευσης) αναδύεται διαχρονικά από τα ψυχικά βάθη του Ασυνείδητου και προσπαθεί να οδηγήσει την ανθρώπινη ύπαρξη στην ολοκλήρωση. Αυτό το ασυνείδητο Σύμβολο φτάνει ως τις παρυφές του Συνειδητού με «όχημα» τη Γλώσσα. Αποκαλύπτεται στην ανθρώπινη Ιστορία ως Λόγος και περιγράφεται κατά καιρούς μέσα από όρους αλχημικούς, ψυχολογικούς, θρησκειολογικούς και φιλοσοφικούς.

Κάποιες φορές η ενεργοποίησή του προκαλείται από ένα ιστορικό πρόσωπο, το οποίο, με το έργο και τη στάση του, καταφέρνει να λειτουργήσει ως πρότυπο και να αποτελέσει την ορατή μορφή (εν σάρκωση) του θεϊκού Αρχέτυπου. Αποκορύφωμα μίας τέτοιας περίπτωσης στο Δυτικό κόσμο είναι ο Χριστός, που δύναται να νοηθεί ως Σύμβολο ολοκλήρωσης, καταφέρνοντας να προσωποποιήσει την εσωτερική διάθεση για Σωτηρία (θρησκειολογικά), Έκσταση (φιλοσοφικά), Μεταστοιχείωση (αλχημικά) και Εξατομίκευση (ψυχολογικά).

Στο βιβλίο αναζητείται μέσα από πολλές προσεγγίσεις αυτό ακριβώς το Αρχέτυπο του Θεού, υπογραμμίζεται η γλωσσική δομή του Ασυνείδητου και αναγνωρίζεται η οντολογική ποιότητα της Κενότητας και της Σιωπής στη φιλοσοφική σκέψη τόσο της Δύσης αλλά και της Ανατολής.