Ιδιαίτερα προσπαθώ να υπογραμμίσω το θάρρος και την γενναιότητα των ανταρτών, αυτών των παλικαριών (αντρών και γυναικών) που αψηφώντας τους μύριους κινδύνους που τους περιτριγύριζαν, προσπάθησαν για άλλη μια φορά να δημιουργήσουν διαφορετικές συνθήκες ζωής, όχι μοναχά για τους ίδιους, αλλά και για όλους τους Έλληνες.
Ήταν τα οράματα μιας ολόκληρης γενιάς, της γενιάς της Εθνικής μας Αντίστασης, που μαζί με το διώξιμο του ξένου κατακτητή, πάλευε και για τη εξάλειψη της εκμετάλλευσης και της μιζέριας.
`Ο Ελληνικός Εμφύλιος Πόλεμος` λέει ο αξέχαστος Φίλιππος Ηλιού, `αν εξεταστεί στην ουσία του, πέρα από τα πολιτικά επιφαινόμενα, τις στρατιωτικές του πτυχές και τις διεθνείς διαπλοκές του, εμφανίζεται στην πρώτιστη δομή του ως μια κοινωνική επανάσταση`.
Όσο για το ποιος φέρνει την ευθύνη για τούτο το φοβερό αιματοκύλισμα του ελληνικού λαού, που γέμισε τη χώρα με τάφους και ερείπια και τη γύρισε δεκάδες χρόνια πίσω, νομίζω πως η ιστορία έδωσε την απάντησή της.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]